Frå matfatet
Ferdigmiddag
Det kan sjå ut som smådriftsfordelar bør få dominere norsk ferdigmatproduksjon.
Ferdigmathylla på butikken er ofte ganske stor. Men er det dei små som handterer ho best?
Foto: Terje Pedersen / NTB
Kor mange tilsetjingsstoff er nødvendig for å lage ein ferdigmiddag?
Vi spør altså ikkje etter kor mange tilsetjingsstoff ein produsent kan få lyst å sette til for å senke kostnader eller gjere ein smak meir tilgjengeleg eller ein kjøpar meir avhengig. Heller ikkje spør vi om tilsetjingsstoffa er skadelege eller sunne eller utan helsepåverknad i det heile. Det får verte ein annan dag. I dag skal vi rett og slett sjå på korleis det er mogleg å produsere ferdigmat som er lett å stelle i stand og smakar godt.
For det har skjedd noko her dei siste åra. Vi forbrukarar har byrja å stille i det minste nokre få krav til noko av det vi puttar i oss. Mellom anna vil vi ikkje ha fleire tilsetjingsstoff enn naudsynt – og honnørorda i bransjen no for tida er ikkje «forbetra», «optimalisert» eller «spesialtilpassa», men derimot «naturleg», «ekte» og «fersk».
Lat oss gå ut frå at dei store, sterke og erfarne ferdigmatprodusentane har størst sjanse til å tilby oss forbrukarar det vi aller helst vil ha, og byrje med å sjå på produkta til stormeistrane Fjordland og Toro. Fjordland har endåtil knytt til seg tradisjonsmatguruen Arne Brimi på fleire av produkta sine, så her må vel tilsetjingsstoff vere eit tilbakelagt kapittel?
Dei store
Å nei, du. I Fjordland og Brimis Karbonader med bacon er det både røykaroma og stabilisator i baconet, modifisert maisstivelse i sausen og syntetisk aroma. Ja, det med syntetisk framstilt aroma går som ein raud tråd gjennom alle produkta dei to lagar saman – sjølv ei betasuppe med svineknoke og godt med grønsaker og byggryn må visst ha denne aromakomponenten for å smake godt. Maisstivelse trengst visst også.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
