Var redd det vart for mykje elende
Lars Svisdal ville laga eit portrett av ein stad og ein kultur han kjenner sterk tilhøyrsle til. Resultatet vart romanen Seg til inkjes og Tarjei Vesaas’ debutantpris.
Lars Svisdal fekk Tarjei Vesaas’ debutantpris for romanen frå heimtraktene.
Foto: Paul S. Amundsen
Forfattaren insisterer på at det han har skrive, korkje er sjølvbiografisk eller ein nøkkelroman. Og godt er det, for somme av personane han skildrar på den fiktive turisthytta Fægrane og nabogarden Svervad, høgst oppe i den like fiktive Vormdalen, er av det slaget du helst ikkje vil komma ut for.
Den oppdikta dalen ligg ein stad på Nordvestlandet, det gjer òg garden Svisdal, som forfattaren kjem frå. Garden har vore i slekta sidan 1500-talet, og forfattaren er den sjuande i rekkja av Lars-ar høgt oppe i Sunndalen på Nordmøre, ved foten av Dovrefjella. Odelen har han sagt frå seg, garden er det bror hans som driv.
Lars Svisdal (f. 1985) strauk heimanfrå som 16-åring for å ta vidaregåande i Molde. Sidan vart det studiar i Trondheim og Bergen. Han har ein bachelorgrad i litteraturvitskap med nordisk og engelsk attåt. I Bergen fekk han også med seg «eit heftig og svært givande år» på Skrivekunstakademiet. Halve kullet derfrå har debutert, og han er den andre av dei som får Vesaas-prisen.
Han bur på Leikanger i Sogn med sambuar og to små born, og pendlar dagleg med ferje til lærarjobb i Vik, på andre sida av Sognefjorden. Men for tida har han farspermisjon for ein krabat på ni månader.
– Kva betyr det for deg å ha fått Vesaas-prisen?
– Det er svært viktig, sjølvsagt, å få ei stadfesting på at eg har gjort noko som folk synest det er verdi i. Men midt oppi småbarnstilværet har ein ikkje mykje tid eller energi til å bli storkar. Prisen gir i alle fall eit påskott til å halda fram med skrivinga.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
