Litteratur
I det som no tel sju bøker i eitt avsnitt, har han skrive om seg og sitt, iblanda storpolitikk. – Ja, eg er ofte lei, seier han. – Mest lei er eg av meg sjølv. Møkk lei.
Stig Aasvik er ute med sin tiande roman og godt i gang med den ellevte. Han kjem neppe til å gi seg der.
Foto: Marita Liabø
Då Stig Aasvik blei fødd, var han og mor hans, 18 år, nær ved å døy. Seinare, då dei flytta frå Horten til den «fisefine badebyen» Åsgårdstrand, blei han stygt mobba. Mora døydde då han var 16 år. Faren drakk; dei mista kontakten.
«Å skrive er en del av forsvaret av det indre imperiet, en del av beredskapen og vedlikeholdet i dette skrantne, mentale fortet som har blitt mitt», skriv han i Sandefjord jentekor, årets bok i den «pinlige, ikke-planlagte romanserien» som blei innleidd med Lofotveggen i 2017.
– Eg sat på Nav-kurs i januar 2016. Eg skulle lære å skrive CV og søknadar. Inntil då hadde eg skrive romanar ved sida av å jobbe i forlag og som språkkonsulent på Stortinget. For å få dagpengar måtte eg møte opp kvar morgon. Men i staden for å prøve aktivt å finne ein jobb begynte eg å skrive om livet mitt.
Som barn ville han bli fotballspelar, jagarpilot eller politi. Han blei heller filolog med uferdig hovudfag. Han blei ghostwriter – for brannskadde Lasse Gustavson og handballspelaren Heidi Løke, til dømes, og Carl I. Hagen: «fy faen hva er det jeg har gjort, (…) men hvorfor ikke, helvete heller, pengene», skriv han i ein av mange referansar til Hagen-tida.
Gjennom å forfølge tankar og observasjonar fekk han kontakt med oppveksten. Han fann ei stemme. Som han skriv ein stad: «På et vis gjenopprettet jobbsøkerkurset kontakten med mitt indre mørke.»
– Sidan har eg berre dundra vidare, seier han.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
