Samtale med ein avdød ektemann
Då Eldrid Lunden miste ektemannen sin, opna diktaråra seg i henne på nytt, og ho gav ut ei diktsamling som no er nominert til Nordisk råds litteraturpris.
Eldrid Lunden er nominert til Nordisk råds litteraturpris saman med Jan Grue.
Arkivfoto: Ottar Fyllingsnes
Sjølv om poesiinteressa har gått i bølgjer i livet til Eldrid Lunden, har poesien aldri vore uviktig. Spør du henne i dag om det kjem fleire diktbøker frå handa hennar, blir svaret det klassiske: Det er absolutt von i hangande snøre! Det kan godt hende.
– Det er fjorten år sidan du sist gav ut ei diktsamling, men det har komme fleire essaysamlingar. Rekna du deg som ferdig med lyrikken?
– Nei, aldri, aldri, aldri. For meg har det alltid vore slik at eg skriv ei bok når eg veit at ho er der. Om eg ikkje kjenner presset, er eg ikkje bekymra. Eg har jo ikkje gjort meg økonomisk avhengig av å gi ut bøker. Ein veit at ein blir eldre, og eg tenkte vel ikkje at eg skulle gi ut bok no. Men så oppdaga eg i november 2017, då eg sette meg til å sjå gjennom notisbøkene mine, at det kanskje låg ei diktsamling der. Noko tilsvarande skjedde då eg gav ut Til stades i 2000, ei bok eg fann i notata mine, og så fylte eg på. Det gjorde eg for så vidt med den nye òg.
– Det er berre eit spørsmål om tid er vigd til minnet om mannen din, den svenske poeten og litteraturforskaren Reidar Ekner, som døydde i 2014. Var det dette tapet som løyste ut skrivetrongen igjen?
– Det er nok riktig. Det finst to slags sorg: ei som berre er di eiga, og ei som du kan dele med andre. Eg visste med ein gong at det ville ta ganske lang tid før eg hadde gjennomarbeidd dette til noko eg ville snakke om.
– Kvifor har du gitt samlinga undertittelen «Kalenderdikt»?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
