Nostalgisk rock and roll i særklasse

Kvart på åtte om kvelden den 7. november dette året går 80.000 menneske frå konsepta inne på Accor Stadium i Sydney når Gallagher-brørne Liam og Noel kjem gåande hand i hand ut på scena. Folk kaukar og klappar og kastar halvfulle plastglas med øl i alle retningar medan marihuanarøyk ovrar seg som lokale, lågthengande skyer over hovuda våre. Eg står berre nokre titals meter unna scenekanten. Det er nokså nøyaktig 30 år sidan eg såg Oasis sist – ein klassisk mannsalder. Eg syng med på refrenget til den fyrste songen dei spelar, nemleg «Hello» frå det andre albumet deira: It's good to be back.

Engelsk folkemusikk

Storskjermen bak bandet viser seg å syna filmatisk samtidskunst frå byrjing til slutt. Fotografikollasjar og psykedeliske fargekonstellasjonar om einannan tolkar kvar song på kreativt vis. Det er bergtakande. Sameleis med den biletskjønne vokalisten Liam Gallagher. Han gjev karisma eit andlet. Og meir enn før i tida er han no nykter og motivert som få. Røysta hans er oppsiktsvekkjande sterk og klår. Lydbiletet elles er samansett. Bassen kjenner eg mest i magen; gitarane liknar på ein lydvegg; trommeslagaren får på meisterleg vis songane til å høyrast annleis ut enn på plate – meir kraftfulle.

Oasis spelar dei same songane – i same rekkjefylgd – som dei har gjort i Wales, England, Skottland og så bortetter i sommar og i haust. Brorparten (med stor B) av dei er frå dei to fyrste platene bandet gav ut midt på 90-talet. Dette er: moderne engelsk folkemusikk. Og eit ekko av Cool Britannia-tida; åra då Storbritannia likna på ein populærkulturell geysir.

Den gong då

Å eg minnest so vel ... det landet, den perioden av livet. Eg hadde det som plomma i egget i London dei åra. Eg las How late it was, how late av James Kelman i 1994 og Trainspotting av Irvine Welsh året før. Jamsides Oasis høyrde eg særleg på Suede og brakdebuten deira i 1993. Kanskje var songen om fotballen på veg heim den mest minnerike? Sameleis med det eineståande målet til Paul Gascoigne i kampen mot Skottland under EM i 1996: Ei langpasning når Gazza, som lyftar ballen med venstrefoten sin over Colin Hendry. Gazza spring så rundt den rundlurte skotten før han på heil volley skyt ballen i mål med høgrefoten.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare