Motvekt mot språkleg forflating

Med serien Estragons historier har Gaute Heivoll skapt noko nytt i norsk litteratur for born og vaksne. Bok tre, Den siste keiser, blei nyss lansert. Kva tid den neste kjem, er framleis uklart. Forfattaren, som fekk sitt gjennombrot med brageprisvinnaren Før jeg brenner ned (2010), skriv andre ting parallelt. Dessutan er han avhengig av at den travle danske illustratøren John Kenn Mortensen finn tid til å gi bøkene den utforminga Heivoll ønskjer.

Desse bøkene fortel eventyrlege historier med meir eller mindre sterk tilknyting til dei klassiske dødssyndene. Det spesielle er at både hovudpersonen, Estragon, og forteljaren, Siful, er rotter. Estragon et berre pengar, og for at Siful skal få han til å fortelje om opplevingane sine, må han kvar gong stele med seg setlar eller myntar å fôre Estragon med. Sidan Siful er kyrkjeorganist, stel han frå kollektbøssa og frå presten.

Utdøyande art

Estragon og Siful er ein utdøyande art. Det finst berre dei to i verda, forklarar forfattaren.

– Utgangspunktet var at eg ville skrive om dei sju dødssyndene for born. Det var ein ganske dårleg idé, nett difor ønskte eg å gjere det. Alt fall på plass då eg fann Estragon som forteljar. Som med all forteljing handla det også denne gongen om å finne ut korleis det skulle forteljast. Med rotta Estragon, som både er kultivert og har lese mykje, lét desse historiene seg skrive, seier han.

– Sidan dødssyndene har ein geistleg aura kring seg og er eit opphøgd tema, ville eg gjerne at det skulle forteljast frå det lågaste av det låge. Og kva er då betre enn ei rotte – under jorda! Og med Siful som kyrkjeorganist, kunne eg la det høge og det låge gå hand i hand.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare