Kva er gale med Dyrene i Hakkebakkeskogen?

Eg føler meg ofte dum når eg les Morgenbladet. Til dømes då eg las Bernhard Ellefsens etterlysing av kulturpolitisk vågemot i avisutgåva 21. november. Sjølv om det er lett å vere med på den openbert rettmessige, om enn noko høgtidelege erklæringa hans av kunsten – medrekna scenekunsten – som ein «viktig resurs for å styrke fellesskapet og medmenneskeligheten som er under så alvorlig press akkurat nå», sit eg att med eit genuint spørsmål: Kva er gale med Dyrene i Hakkebakkeskogen?

Ellefsen vektlegg behovet for å nå teaterpublikummet «som ikke kommer av seg selv». For å illustrere kor håplause kulturinstitusjonane er i denne samanhengen, framhevar han særleg Nationaltheatrets framsyning Dyrene i Hakkebakkeskogen, ein tittel han synest det er «vondt å føre fingrene til tastene for å skrive». Kvifor Thorbjørn Egners verk er så uhyre bakstreversk, reknar Ellefsen med er sjølvforklarande og innforstått blant Morgenbladets lesarskare, noko eg ikkje tvilar på at det er. 

Dette fører meg tilbake til den innleiande observasjonen min: Morgenbladet får meg til å føle meg dum.

Kven er dette etterlengta teaterpublikummet som ikkje kjem av seg sjølv, og kvifor er det så opplagt at Morten Skogmus verkar avskrekkande på dei?

Mitt fyrste møte med Hakkebakkeskogen kan ikkje ha vore lenge etter at familien min kom flyttande frå Thailand til Runde på Sunnmøre, heimbygda til far min, då syster mi og eg var høvesvis seks og tre år. Syskenbarnet til far min var på besøk frå Oslo og kom på døra og leverte høyrespelversjonen på ein kassett som me, trass innleiande språkutfordringar, spela til bandet rauk.

Forutan einmannsframsyninga på bokbåten «Epos», det flytande biblioteket som kom til øya to gongar i året, var ikkje teater eit tilgjengeleg kulturtilbod for oss som var born på Runde rundt tusenårsskiftet. Det same gjeld for borna som veks opp i det vesle øysamfunnet i dag, bortsett frå at bokbåten ikkje lenger finst. Den einaste teaterversjonen av Hakkebakkeskogen me fekk oppleve, var den me sette opp sjølve, noko me ikkje vegra oss for å gjere. Vi borna vrælte Bamsefars fødselsdagsvise for foreldra våre, og ved eitt høve vart rollene snudde, og dei vaksne måtte dramatisere intrigane til skogsdyra for oss. Både eg og mi thailandske mor har brukt det same kostymet ho sydde til rolla som Brumlemanns ekornven. Sterkast inntrykk gjorde likevel den røslege snikkaren Gunnar Gundersen (og ja, dette er det ekte namnet hans) i rolla som Bestemor Skogmus. Prestasjonen stod kanskje ikkje til fem stjerner i Morgenbladet, men utløyste ståande applaus på Runde bygdeteater.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare