"Er du klar over hvor lat Henrik Ibsen var?"
Fyrste gong eg intervjua Dag Solstad var for Dagbladet i 1996. Saman med Herbjørg Wassmo, Kjartan Fløgstad og Jan Kjærstad hadde han vorte kåra som De fire store, ein PR-jippo av Bokklubben Nye Bøker. Morgonen etter festivitasen ringte eg, og han var då i ein fnisete og euforisk bakrus. Han hadde akkurat levert frå seg manuset til «Professor Andersens natt», og takka ja til å la seg portrettintervjue.
Finn Graff skulle teikne, og avtala var at vi skulle møtest heime hos Dag Solstad i leilegheita hans i Drammensveien 68. Han ligg nede på Skillebekk. Av ein eller annan årsak hadde eg forveksla Drammensveien med Bygdøy Allé, slik at eg kom pesande til avtala tjue minutt for seint. Der sat Finn Graff og Dag Solstad tause i kvar sin stol, og slik hadde dei sete lenge. To sjenerte menn ute av stand til å småsnakke med kvarandre. Det var ein dårleg start, og betre vart det ikkje.
«Jeg er alltid nervøs foran slike intervjuer. Og spesielt nervøs er jeg når jeg er edru», byrja Dag Solstad.
«Og nå er du?»
«Edru. Og akkurat nå er det sånn at jeg ikke har lyst til å bli intervjuet. Jeg har rett og slett ikke lyst.»
«Men for to dager siden sa du at ville bli intervjuet!»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
