Den 10. juni fylte ein av Noregs største diktarar, Arnold Eidslott, 90 år. Vi ynskjer han til lukke med overstått dag. Å stige inn i Eidslotts poesi er som å stige inn i ein katedral. Motsetnader som patos–kvardag, språkdikt–røynsledikt, diskusjonar som har styrt poesi?debatten dei seinaste tiåra, forsvinn som dogg for sola i møte med Eidslotts monumentale vers. For Eidslott er dikting ei sak mellom Gud og diktaren – og ålesundingen med det vemodige åsynet legg ingenting imellom når Gud kallar han til poetisk skaping. Titlar som «De gamle mestere», «Krusifikset blør», «Årene i Leipzig» (sjølvsagt om Bach) vitnar om at det er tale om alvorlege saker.

For Eidslott er den metafysiske inspirasjonen eit faktum. Inspirasjonen berre er der, basta. For mange år sidan møtte eg Eidslott; eg diskuterte nett inspirasjonen med han. Det var ein uventa samtale, for det var ikkje eit møte med eit religiøs, forkynnande åndsmenneske, men ein ivrig, interessert mann, huga på å fortelja om den konkrete diktarprosessen.

Han drog snøgt ut ei lita, fillut notisbok frå innerlomma på jakken. «Denne har eg alltid med meg, for kjem inspirasjonen, må eg vera budd; det er er dikta som brukar meg, ikkje eg som brukar dei», sa han.

Eidslott var telemontør ved Ålesund telefonanlegg gjennom det yrkesaktive livet sitt. Yrket hans kan nærast forståast symbolsk – med notisbok i innerlomma – var han også der klar for «strømmene i luften», som det heiter i «Diktet». Eg vil dra fram dette diktet, for det viser ei anna side ved Eidslott enn den vi er vane med: «Diktet» frå samlinga Flukten til katakombene (1982) fortel korleis diktarinspirasjonen tér seg. Han kan dukke opp når som helst, og då gjeld det å vera «lydig» og skrive ned. Ordet inspirasjon kjem frå latin inspirare som tyder ‘blåse eller ande inn’ – nett den rørsla ei «vindrosse» har.

«Det er ein guddom i oss, og vi gløder på hans oppmoding», skreiv den romerske diktaren Ovid i «Fasti» i år 8 e.Kr. For Eidslott er tid og teknologisk utvikling uinteressant i dette perspektivet. Om «Diktet» er enkelt og konkret, målber det same synet på poesi – to tusen år etter Ovid.

Ronny Spaans

Ronny Spaans er litteraturvitar og vikarierer i diktspalta.