Midt i musikken står ei klok stemme ganske åleine, konfrontert med ei livskrise, og rappar om at ein må miste seg sjølv for å finne seg sjølv.

– Forfattarar får ofte tyn om dei vert for sjølvutleverande, men ikkje rapparar. Kvifor bruke ditt eige liv så eksplisitt i songane?

– Eg snakkar til meg sjølv. Det trur eg mange gjer. Det er eit kjenneteikn på tida vår.

– Kva slags krise sprang det nye albumet Flere steder alltid ut frå?

– Det kan vere det same. Eg har mange kriser eg kunne teke av. Det er ikkje den unike krisa som er poenget.

– Målet er altså ikkje terapeutisk, men å formidla noko fellesmenneskeleg? Det terapeutiske er ein biverknad?

– Nei, plata er ein biverknad. Skriv gjer eg uansett.

– Ein knyter namnet ditt til det tette musikkmiljøet i Bergen, men du bur i Oslo. Du er nok ein fallen bergenspatriot?

– Songen min der KAMARA syng «du er frå Bergen no, men du tilhøyrer verda no», handlar om det. Eg tenkjer på plata som ein film eller eit teaterstykke der ho er den indre stemma mi. Ho er stemma i meg som minner meg om kvar eg kjem frå, og kvar eg skal.

– Nostalgien er ofte sterk i hiphop. Ein skal representere det ein kjem frå. Er det slike kjensler som motiverer songskrivinga di?

– Nei, eg lengtar ikkje tilbake. Eg ser framover. Men eg er stolt av staden eg kjem frå.

– Albumet handlar om å akseptere seg sjølv og si eiga historie. Ein må eige sitt eige liv. Der er eit par «desperate» sjølvhjelpslåtar på plata. Men noko eg ofte prøver å gjere i tekstane, er å prate om noko djupt personleg, medan det på same tid handlar om eit større samfunnsproblem – marginalisert ungdom i drabantbyen eller kva det måtte vere. Meininga sklir raskt over frå min situasjon til noko større. Mykje liknar på mykje. Dei same kjenslene er overalt – håp, frustrasjon, kjærleik, hat. Eg trur at alle er ein. Dei individuelle kroppane er berre fysiske skjel som skjuler at vi eigentleg er eit felles medvit. Om vi innser det, og ser likskapane i verda, så skal nok alt ordne seg.

– Forkynner du no ein slags holistisk hippiemoral?

– Kanskje. Eg trur samfunnet har mista kontakt med det spirituelle. Berre synd eg ikkje trur på nokon religionar.

– Kvar får ein då tilfredsstilt dei åndelege behova, om ein ikkje er religiøs?

– Vel, meditasjon og trening er spirituelle aktivitetar, og so har ein jo det nye albumet til Kanye West. Og psykedelia.

ida@dagogtid.no