Film
Blod og fjøre
Farsen er ein sprø affære med nok humor til at det ikkje klikkar for meg.
Dei to politimennene slit med å finne ut av mysteriet i Slack Bay.
Foto: Another World Entertainment
På strendene i Normandie går den fattige familien Brufort og samlar blåskjel. Sonen Ma Loute (Lavieville), med pubisbart, spyttar etter bilen med rikmannsfamilien Van Peteghem som kvar sommar kjem og bur i det snasne funkishuset med utsikt til bukta. Fleire turistar har den siste tida forsvunne frå strendene, og den korpulente politisjefen Machin (Després) eser seg meir og meir opp, også bokstaveleg tala, i frustrasjon over ikkje å finna dei skuldige. Dette er så nøktern som denne absurde farsen kan summerast opp. Om det høyrest konvensjonelt ut, tru meg når eg seier at det knapt finst ei konvensjonell scene i heile filmen.
Kanni(tull)bal(l)
Machin og assistent Malfoy vimsar rundt på sandstrendene som ein slags Helan og Halvan med éin hjerne på deling. Alt er eit mysterium for dei, sjølv om det av og til ikkje eingong er snakk om forsvinningar. I dei reelle tilfella klarar dei ikkje å leggja saman at det kan vera lokale innbyggjarar som står bak ugjerningane. Og her blir det verkeleg saftig – med bloddrypande fingrar som Ma Loute og dei andre ungane i familien Brufort tygg i seg på gardstunet. Det næraste eg kjem å samanlikna med noko eg har sett før, er debutfilmen til Ringenes Herre-regissør Peter Jackson, Bad taste (1987). Kannibalismen blir så absurd at ein ikkje på noko vis kan ta det som anna enn hovudskakande humor. Såleis verkar filmen på mange måtar som ei vidareføring av den siste Bruno Dumont-filmen, Li´l Quinquin (2014), for dei som fekk han med seg.
Ikkje «slackt»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
