Politikarar redusert til sjablongar

Franskmennene har eit uttrykk: Une verité superieure. Grovt omsett tyder det omtrent dette: ei høgare rangs sanning – ei djupare sanning, trass i eit fyrsteinntrykk av noko motsett.

Dette inntrykket renn meg i hug etter dei fyrste episodane av NRKs storsatsing i haust: Makta. Ligg det ei djupare meining bortafor skildringa av Arbeidarpartiets leiarskap i fullt forfall?

Sosemiklar

Inntrykket som serien legg opp til av maktkampane i Arbeidarpartiet på 1970- og 80-åra, er ein gjeng sosemiklar der berre Gro heldt seg rasjonell. Det vert ikkje gjort nokon freistnad på å gjera greie for at dei ulike fløyene hadde ulike politiske program. Serien er kjemisk fri for politikk. Alt dreier seg om posisjonar. Serien gjev oss ikkje innsikt i politiske skilnader, verdisyn og ideologi. Det er ikkje teikn til at serien tek opp økonomisk politikk, sosial politikk eller internasjonal politikk.

Det er som om konfliktane i partiet berre gjekk på person, ikkje på politisk innhald. Men etter EF-avrøystinga var Arbeidarpartiet djup splitta. Det tek serien knapt opp.

Sidan det vert brukt originale namn, og sidan mange av bileta er frå kjende stader i Oslo, er det klart at vi står andsynes ein serie som skal gje inntrykk av – ja – ei høgare sanning. Serien riv bort alle illusjonar og uttrykkjer: Sjå her, slik er politikken, især i Arbeidarpartiet, men nokså ålment i Noreg. Politikk er stort sett berre skit.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare