Det var så lett å begynna. Berre eit klikk, så var eg ein del av Andeby-klubben. Eg fekk velkomstgåve og mange glade e-brev. I den grad eit masseprodusert velkomstbrev kan vera personleg, så skåra dei høgt. Eg hadde ikkje fått eit abonnement på Donald Duck & Co, eg hadde fått eit ANDbonnement.

Det var hyggeleg så lenge det vara, men på eit tidspunkt var det nok. Blada hadde hopa seg opp utan å bli lesne, og eg såg meg nøydd til å setja strek.

Me hadde ein grei tone heilt til eg ville seia opp andbonnementet. På «Min side» kunne eg gjera alt, ALT, utanom å seia opp enkelt. Det næraste var å stoppa andbonnementet for ein periode.

Så eg laut senda ein kald e-post.

Her er svaret eg fekk i ein e-post med «Kvakk for følget» i emnefeltet:

«Du har sagt opp ditt abonnement (hyyl, snufs og gråt!) og vil snart motta din siste utgave av Donald – for denne gang. Vi håper selvfølgelig at du ønsker å komme tilbake til oss i Andeby en gang i fremtiden. (Bare spør oss hvis du vil låne tidsmaskinen til Petter Smart, da går tidsreisen mye fortere!)

I mellomtiden jobber vi sent og tidlig (mest sent, Donald er ingen morgenfugl) så vi kan lage verdens beste ukeblad! For å få til det trenger vi din hjelp for å vite hvorfor akkurat du valgte å si opp ditt ANDbonnement.

Vi håper derfor du kAND bruke ett lite minutt på å svare på noen spørsmål – slik at vi kan gjøre de endringene som skal til for å kanskje få deg tilbake til Donald og resten av gjengen i Andeby!

Fjærlig hilsen redaktøren.»

Forlaget Egmont ringde seint og tidleg, frå ein bråte ulike, men nesten like, nummer. Det hadde kanskje hjelpt om eg hadde teke telefonen, men det gjorde eg ikkje. Eg, som dei fleste andre, vil ikkje snakka med seljarar på telefonen.

Fjære redakfjør og forlag,

Saft suse, for eit mas! Den mest effektive endringa eg kan råda dykk til å gjera, er å slutta å vera så pågåande.

Kvakk for meg.

Clementine