Keisarfamilien som aldri forsvann

I midten av oktober kunne wienarane sjå det som må ha fortona seg som eit spøkelse frå fortida: ein prosesjon av kappekledde kvinner og menn på veg gjennom dei tronge gateløpa i gamlebyen, til messe i hoffkapellet i keisarslottet Hofburg. Midt mellom dei gjekk hovudpersonen i opptoget, Karl von Habsburg, soneson av den siste keisaren. I følget rundt han var alle medlemmar av St. Georgs-ordenen, eit motsvar til St. Olavs orden, som den deklasserte keisarfamilien framleis deler ut, både i Austerrike og internasjonalt.

Austerrikske anakronismar

Det er noko lattervekkande over denne anakronismen – St. Georgs-ordenen har ikkje lange historiske tradisjonar, og det gamle keisarhuset inga formell makt. Ordenen blei først stifta i 2008, han er «kristen og europeisk» og «verdikonservativ». Ikkje minst er han «elitær», som det heiter på nettstaden til ordenen.

Dette ser ein på medlemslista òg: Her er det tidlegare ministrar, næringstoppar, dommarar og kjente profilar i allmennkringkastaren ORF. Flesteparten er konservative, nokre frå det liberalkonservative Folkepartiet (ÖVP), andre frå det populistiske Fridomspartiet (FPÖ), ytst til høgre. Ordenen har utvikla seg til eit maktnettverk på sida av etablerte demokratiske institusjonar. Den gamle keisarfamilien held i mange av trådane.

Nostalgien

Nett dette har ført til reaksjonar i austerrikske medium. Forholdet til habsburgarane er framleis komplisert for mange austerrikarar. Etter krigsnederlaget i 1918 gjekk det gamle keisarriket Austerrike-Ungarn i oppløysing. Seks nye nasjonalstatar blei til, og Austerrike stod att som ein amputert alperepublikk.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare