Feite smakar
Sit smaken i feittet eller feittet i smaken?
Smakar dette godt? Ikkje godt å seie, faktisk.
Foto: Wikimedia Commons
Det er det same om du et ein eksklusiv, spinndyr Wagyu Kobe-biff, ein svinekotelett på tilbod frå super’n eller noko midt imellom. Skjer du vekk dei kvite flekkane frå entrecôten eller lèt du dei ytste, lysegule bitane ligge att på pinnekjøttallerkenen, legg du att ei av dei viktigaste årsakene til at vi et: smaken.
For smaken sit i feittet. Det får vi stadig vekk høyre. Men kva tyder eigentleg det? Smakar feitt i seg sjølv meir enn protein og karbohydrat? Kva er det i så fall ved feittet som smakar? Er påstanden i det heile sann?
Spørsmåla vart hengande ved meg ei stund og måtte til slutt få svar. Eller, fyrst og fremst – nye spørsmål.
For kva smakar eigentleg feitt? No er vi på veg inn i eit felt fullt av forsking. Over heile verda sit kjemikarar og prøver å finne ut av akkurat dette – noko som i sin tur tyder at det over heile verda sit forsøkspersonar og et feitt med klype på nasen eller luktar på feitt utan å få smake.
Har/er feitt smak?
Ein sterk teori for tida er nemleg at feitt ikkje har smak – det er smak. I så fall vert det den sjette definerte smaken vi menneske har: fyrst kom søtt, salt, surt og bittert, så kom den glutamat-utløyste smaken umami. Når feitt no kan få plass på denne smale hylla, er det fordi forskarar finn at tunga vår kjenner att feittsyrer, og set i gang kjemiske reaksjonar som liknar på reaksjonar skapte av andre smakar.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
