Den verdifulle tryggleiken
Vi har det temmeleg trygt her i landet. Men kva kjem det av? Og set vi nok pris på tryggleiken?
Tidleg barndom legg eit grunnlag for tryggleikskjensle seinare i livet. Her er kronprinsfamilien nytta som døme på ein trygg familie.
Foto: Stian Lysberg Solum / NTB scanpix
«Norge er et av verdens tryggeste land å leve i», heiter det i innleiinga til stortingsmeldinga om samfunnstryggleik frå 2016. Vi har låg kriminalitet, stabil økonomi, godt utbygde sosiale tenester og gode sjansar til å leve til vi vert temmeleg gamle.
Denne tryggleiken har truleg dei fleste av oss tatt for gjeven. Snakkar vi nok om kor viktig det er å bu i eit trygt land? Er det sjølvsagt at vi kjem til å halde fram som vi stemner? Kjem tryggleiken til oss heilt gratis, eller har han, som det meste her i livet, ein kostnad? Kva gjer Noreg såpass trygt?
Det store og det små
Sidan vi alt har nemnt storting og stat, lat oss byrje med to sentrale omgrep frå den kanten: Samfunnstryggleik er statens måte å jobbe med tryggleiken vår på, og beredskap er forsvarsevna mot åtak på denne tryggleiken. Desse orda er mykje brukte for tida – naturleg nok, når dei for fyrste gong på ein del år vert sette på ei stor prøve.
Når var sist? 22. juli 2011 er truleg fremst i minnet. Men beredskapen blir utfordra oftare enn kvart niande år. Det har vore ras, flaumar og stormar i mellomtida, og folk har blitt drepne, rana på gata eller fått trugsmål. Alt dette påverkar tryggleiken.
I stortingsmeldinga frå 2016 vert samfunnstryggleik definert slik: «Samfunnets evne til å verne seg mot og håndtere hendelser som truer grunnleggende verdier og funksjoner og setter liv og helse i fare.» Store ord, store strukturar. Tryggleik er på si side ei kjensle av tillit som kjem av at ein føler at ein ikkje er truga.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
