Jon Hustad

jon@dagogtid.no

Fyrst ei opplysning til orientering: Mari Skurdal og underskrivne var i fleire år kollegaer i Klassekampen og kjenner såleis kvarandre. Denne veka vart det klart at styret i Klassekampen vil ha ein tradisjonsberar i rolla som sjefredaktør. Redaksjonssjef Skurdal byrja i avisa i januar 2005, og har nesten sidan starten hatt ulike sjefroller i avisa. Ho er opphavleg lektor og filolog og har i skrive lærebøker for skulen.

– Gratulerer! Korleis kjennest det?

– Det kjennest all right, ja, litt fint, faktisk.

– Og så spørsmålet ingen svarar ærleg på: Vart du headhunta eller søkte du?

– Eg sende inne ein søknad, eg, men det skal òg seiast at eg vart oppmoda av mange her om å senda inn søknaden.

– Men no har du vore der i 13 år. Du sit fast?

– Ja, det er fare for det.

– Og likevel søkte du. Kvifor?

– Det er no dette eg driv på med, å laga denne avisa. På sett og vis er det dette eg kan, og det eg kan, har eg lyst å halda fram med. Eg har hatt ein stødig læremeister i Bjørgulv og fått læra faget. Eg er som han oppteken av rolla vi speler i det offentlege ordskiftet, og eg vi gjerne gjera posisjonen vår endå sterkare og vidareutvikle avisproduktet, både i breidd og i kvalitet. Stillinga eg har fått, er eit privilegium, men det er også noko eg må gjera.

– Du er ein tradisjonsberar. Søkte du av di du var redd for at alt skulle forvitra, for å hindra ein annan i å øydeleggja det de har bygd opp?

– Du trur det? Det var nok ikkje difor eg søkte. Men ja, eg er oppteken av kva line og kva haldningar avisa skal styrast etter. Eg står inne for den haldninga vi har hatt dei åra eg har vore her.

– Braanen er ein av dei beste sjefane eg har hatt, men han har òg slite ut ein del folk. Har ikkje du vorte gåen?

– Nei, med Bjørgulv handlar det om engasjement. Han er oppteken av sak og raus overfor folk. Men ikkje alle skjøner det med ein gong. Bjørgulv er fyrst og fremst snill. Både han og eg har hatt eit gjevande samarbeid i alle år. Ja, vi har vore usamde, men det har ikkje vore noko problem å seia frå.

– Braanen har vore noko så sjeldan som ein sjefredaktør som skriv leiarar, får du tid til det?

– Eg må då det. Og eg reknar med å få litt betre tid til slikt når eg no slepp å sitja med raudpennen kvar dag. Men du snakkar som om Bjørgulv skal slutta. Det skal han ikkje. Eg får med meg ein herleg kommentator vidare.

– Kva slag avis liker du å lesa?

– Eg liker å forklart ting skikkeleg, forteljande journalistikk eller kva ein skal kalla det. Eg liker godt den danske og britiske tradisjonen der ein vert teken i handa og hjelpt gjennom utan at det må vera ei mengd ulike kjelder som vert intervjua. Når det er sagt, skal vi sjølvsagt også ha kjeldebasert journalistikk og hardtslåande nyhendesaker. Eg har eit mål om at vi skal gå inn i dei mest vanskelege sakene, der det ikkje er gjeve kven den gode og den vonde er. Og det skal vi gjera på eit reieleg og sanningssøkjande vis.

– Har du gjeve deg sjølv ei nådetid, sik at du vil slutta om opplaget byrjar å gå ned?

– Nei, dit er eg ikkje komen enno. Men ja, det er vanskelege tider framføre oss. Ingen her i avisa trudde for nokre år sidan at vi skulle koma dit at eit fleirtal i Stortinget røysta for å slutta med laurdagsombering av aviser. No er det snakk om at Posten berre skal levera annankvar dag. Det er mykje som kan påverka distribusjonen vår. Det vert på ingen måte lett å halda opplaget oppe. Då eg byrja, var opplaget til avisa om lag 6000, no er det 20.000 meir. Dei fleste av lesarane er ikkje lojale Klassekampen-slitarar. Difor må vi koma ut og vera til stades over heile landet. Vi må vera spanande å lesa.