Kvalfangst

Siri Helle

Håkon Dag Sørland hevdar i eit innlegg om kvalfangst i Dag og Tid 30. juni – rett nok indirekte – at eg ikkje bør vere verken jeger eller slaktar, sidan eg ikkje straks kan fastslå om eit dyr er dødt.

Når eg nok likevel kjem til å nytte meg av mi nyleg beståtte storviltprøve når hjortejakta byrjar 1. september, er det fordi eg held fast ved at å slå hundre prosent fast om eit dyr er dødt eller berre medvitslaust etter å ha gjeve det enten eit rifleskot på 180 meter eller ein boltepistol rett i hovudet, det er ikkje lett. Det er difor vi bedøver fyrst, og avlivar etterpå. For å vere på den sikre sida.

Eg veit ingenting om Sørland si erfaring med slakting og jakt. Heller ikkje veit eg kor han har det frå at ein av fem kvalar vert skadeskotne, når Havforskingsinstituttet har undersøkingar som syner at berre 0,37 prosent av dyra vart skadeskotne. 92 prosent døydde momentant.

Sørland hevdar vidare at inga slik liding – altså at det tek opptil 25 minutt frå kvalen er skoten til han er død – kan aksepterast. Det står han sjølvsagt fritt til å meine, men eg tek meg lov å spørje korleis han trur kvalen døyr elles? Er det smertefritt å strande på ei strand, døy i barsel, verte angripen av ein hai eller svelte i hel? Spør du meg, er det einaste som er meir humant med det – jamført med ei berekraftig jakt som gjev oss sunn mat samstundes som vi forvaltar økosystemet i havet – at det kan gje oss menneske mindre blod på hendene, og med det ei kjensle av betre samvit medan vi stappar i oss broilerkyllingane våre. Både smerte og menneskearten er – kanskje diverre, men likevel heilt og fullt – ein del av naturen.

Siri Helle er fast skribent i Dag og Tid.