Humor på ville vegar
Ønskjer du å delta i debatten? Då kan du sende innlegget ditt til ordskifte@dagogtid.no
Humor
Treng ein ikkje lenger vera morosam for å kalle seg komikar?
Den «nye» humoren, som Jan Inge Sørbø skriv så forvitneleg om i Dag og Tid 25. november, er ikkje allment morosam, men er blitt redusert til kjendiseri og urban kodesjargong. Dagens humor er å seia ting som er for frekke, ubehagelege og uanstendige til å framføra i vanlege settingar. «Sjikanen som før var humoristisk, er blitt sadistisk», seier professoren.
Humor er eit kraftig våpen, fordi dette verkemiddelet slår inn i breie målgrupper, samstundes som kritikarane blir avvæpna. Kvar gong nokon går over streken og einkvan i samfunnet kjem med kritikk, høyrer me omkvedet: «Vi mente det jo ikke bokstavelig, det var jo bare satire, og det bør man jo tåle…»
Slik utspekulert, sjølvdefinert ytringsfridom er perfekt for den og dei som i samspel vil fremja karriere, bankkonto og høge sjåartal. Dersom ein samstundes kan påverke opinionen og haldningar mot hevdvunne institusjonar og verdiar, dess betre? Kan ein såre eller øydeleggja utvalde menneske, vanære heilage symbol, gjera seg morosam på andre sin kostnad, drive politikk og sjølv gå skotfri ved å innføre ein spesialetikk for si eiga yrkesgruppe, er visst alt i orden.
Kontrollspørsmål om innhald: Sunn satire eller sjeleleg sadisme?
Frå vår folkelege synsstad var Wesenlund morosam og til allmenn glede. Nytt på nytt er tidvis morosamt, har ikkje lenger så eintydig venstreradikal vinkling, deltakarane ser mindre på dei utleverte strekpunkta og «improviserer» sjølve. Den artige gjengen i Side om side driv situasjonskomikk, til allmenn humring og ingen til skade. Sigrid Bonde Tusvik er, stikk motsett, truleg til samfunnsskade når ho får flåse i veg mot «mørkemenn» eller med openlys antisemittisme. «De jobber jo hundre prosent med å drepe palestinerne», sa ho i ei sending på Nytt på nytt. Det sårar mange. På same vis som då Otto Jespersen i si tid gjorde narr av menneske med fysiske og psykiske lyte, eller då han på gata i Ålesund sette fyr på Bibelen og etterpå nekta for at han hadde gjort det («det var da bare gamletestamentet!»).
Eg meiner som før: Humoren skal vera hjarteleg, ikkje hjartelaus!
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Ønskjer du å delta i debatten? Då kan du sende innlegget ditt til ordskifte@dagogtid.no
Humor
Treng ein ikkje lenger vera morosam for å kalle seg komikar?
Den «nye» humoren, som Jan Inge Sørbø skriv så forvitneleg om i Dag og Tid 25. november, er ikkje allment morosam, men er blitt redusert til kjendiseri og urban kodesjargong. Dagens humor er å seia ting som er for frekke, ubehagelege og uanstendige til å framføra i vanlege settingar. «Sjikanen som før var humoristisk, er blitt sadistisk», seier professoren.
Humor er eit kraftig våpen, fordi dette verkemiddelet slår inn i breie målgrupper, samstundes som kritikarane blir avvæpna. Kvar gong nokon går over streken og einkvan i samfunnet kjem med kritikk, høyrer me omkvedet: «Vi mente det jo ikke bokstavelig, det var jo bare satire, og det bør man jo tåle…»
Slik utspekulert, sjølvdefinert ytringsfridom er perfekt for den og dei som i samspel vil fremja karriere, bankkonto og høge sjåartal. Dersom ein samstundes kan påverke opinionen og haldningar mot hevdvunne institusjonar og verdiar, dess betre? Kan ein såre eller øydeleggja utvalde menneske, vanære heilage symbol, gjera seg morosam på andre sin kostnad, drive politikk og sjølv gå skotfri ved å innføre ein spesialetikk for si eiga yrkesgruppe, er visst alt i orden.
Kontrollspørsmål om innhald: Sunn satire eller sjeleleg sadisme?
Frå vår folkelege synsstad var Wesenlund morosam og til allmenn glede. Nytt på nytt er tidvis morosamt, har ikkje lenger så eintydig venstreradikal vinkling, deltakarane ser mindre på dei utleverte strekpunkta og «improviserer» sjølve. Den artige gjengen i Side om side driv situasjonskomikk, til allmenn humring og ingen til skade. Sigrid Bonde Tusvik er, stikk motsett, truleg til samfunnsskade når ho får flåse i veg mot «mørkemenn» eller med openlys antisemittisme. «De jobber jo hundre prosent med å drepe palestinerne», sa ho i ei sending på Nytt på nytt. Det sårar mange. På same vis som då Otto Jespersen i si tid gjorde narr av menneske med fysiske og psykiske lyte, eller då han på gata i Ålesund sette fyr på Bibelen og etterpå nekta for at han hadde gjort det («det var da bare gamletestamentet!»).
Eg meiner som før: Humoren skal vera hjarteleg, ikkje hjartelaus!
Fleire artiklar
Tekniske problem mellom Carlsen og Niemann.
Foto: Chess.com
Skandaleduellen
«Før Speed Chess Championship var eg 'gira'. Dette var så spanande som moderne sjakk kan vera.»
Kor mykje skal den enkelte forelder ha å seie over barnet? Spørsmålet er til vurdering når barnelova skal oppdaterast.
Foto: Sara Johannessen Meek / NTB
Flytterett eller vetorett?
Skal mor eller far kunne ta med seg barna og flytte langt bort etter eit samlivsbrot? Barne- og familiedepartementet vil gjere det vanskelegare for fleire, men møter motstand.
Den norske komponisten Sigurd Lie (1871–1904).
Klår kulokk
Der er både norsk og tysk nasjonalromantikk i Sigurd Lies romansar.
Gulrotsuppe med eit dryss graslauk og olivenolje.
Foto: Dagfinn Nordbø
Suppehimmelen
«Eg skjønar meg ikkje på kakebakst, for oppskriftene er så biskopstrenge, dei har lite slingringsmon for kreative påhitt.»
Jasmine Trinca i hovudrolla som Maria Montessori, som med ein ny pedagogikk la grunnlaget for montessoriskular over heile verda.
Foto: Another World Entertainment
Traust revolusjon
Det er null nytt i filmen om nyskapingane til Maria Montessori.
Papiravisa