Eit prov på at gode intensjonar ikkje alltid er nok.
Jazz
DEJOHNETTE/GRENADIER/MEDESKI/SCOFIELD:
Hudson
John Scofield, gitar, fløyte; John Medeski, piano, Fender Rhodes, Hammond B-3, fløyte, vokal; Larry Grenadier, bass, vokal; Jack DeJohnette, trommer, fløyte.
MOTEMA MTM0228
Jazzmusikarar som tolkar kjende rockeklassikarar, er eit velkjent konsept. Hancocks The Imagine Project høyrer med til konseptreferansen. Her har eit stjernelag som mellom anna har det til felles at dei har flytta frå storbyen og busett seg i Hudson-dalføret. Frå omslagsteksten kan ein lesa at det har vore eit mål å bruka desse ikoniske rockelåtane som utgangspunkt for improvisasjon, men samstundes halda på særpreget i låtane.
Resultatet er ikkje udelt vellukka. Berre på Bob Dylans «A Hard Rain’s A-Gonna Fall» leverer dei etter programerklæringa. Heller ikkje denne låten greier å engasjera, men her finn ein kimen til ei suksessoppskrift. Joni Mitchells «Woodstock» har den rette atmosfæren, og Robbie Robertsons «Up on Cripple Creek» har den rette grooven, men det er noko uforløyst med kvar einaste låt. Sjølv om Scofield er ein uttrykksfull gitarist, blir melodistemma hans flat og til tider utilsikta karikerande. Det er ei lise å høyra røysta til DeJohnette i hans eigen (og Bruce Hornsbys) «Dirty Ground», og den indiansk-inspirerte «Great Spirit Peace Chant» er berre herleg.
Stjernelaget musiserer upåklageleg. Låtmaterialet er det heller ikkje noko å seia på, men det blir sjeldan noko anna enn easy listening. Underhaldande til tider, men berre unntaksvis gripande og vesentleg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans kulturarbeidar og fast jazz-
meldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
DEJOHNETTE/GRENADIER/MEDESKI/SCOFIELD:
Hudson
John Scofield, gitar, fløyte; John Medeski, piano, Fender Rhodes, Hammond B-3, fløyte, vokal; Larry Grenadier, bass, vokal; Jack DeJohnette, trommer, fløyte.
MOTEMA MTM0228
Jazzmusikarar som tolkar kjende rockeklassikarar, er eit velkjent konsept. Hancocks The Imagine Project høyrer med til konseptreferansen. Her har eit stjernelag som mellom anna har det til felles at dei har flytta frå storbyen og busett seg i Hudson-dalføret. Frå omslagsteksten kan ein lesa at det har vore eit mål å bruka desse ikoniske rockelåtane som utgangspunkt for improvisasjon, men samstundes halda på særpreget i låtane.
Resultatet er ikkje udelt vellukka. Berre på Bob Dylans «A Hard Rain’s A-Gonna Fall» leverer dei etter programerklæringa. Heller ikkje denne låten greier å engasjera, men her finn ein kimen til ei suksessoppskrift. Joni Mitchells «Woodstock» har den rette atmosfæren, og Robbie Robertsons «Up on Cripple Creek» har den rette grooven, men det er noko uforløyst med kvar einaste låt. Sjølv om Scofield er ein uttrykksfull gitarist, blir melodistemma hans flat og til tider utilsikta karikerande. Det er ei lise å høyra røysta til DeJohnette i hans eigen (og Bruce Hornsbys) «Dirty Ground», og den indiansk-inspirerte «Great Spirit Peace Chant» er berre herleg.
Stjernelaget musiserer upåklageleg. Låtmaterialet er det heller ikkje noko å seia på, men det blir sjeldan noko anna enn easy listening. Underhaldande til tider, men berre unntaksvis gripande og vesentleg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans kulturarbeidar og fast jazz-
meldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa