Rock

John Grant:

Boy from Michigan

Bella Union / Border

I «The Cruise Room», eit av nøkkelspora på nye Boy from Michigan, tek John Grant lyttaren med inn i eit minne frå ein bar som er eit landemerke i Denver, i delstaten Colorado, og har vore det sidan 1930-talet.

Kven låtskrivaren og songaren var saman med der ein eller annan gong i tenåra, er ikkje godt å seie, og det er heller ikkje så farleg. Det viktige er det rosa lysskjæret og arkitekturen Grant badar minnet i, «art deco-gløden» frå Cruise Room og ei uskuld han assosierer med staden og stemninga der som er tapt for alltid: «I see you not knowing all the things we didn’t know/ at the Cruise Room/ way back then.»

Mellom alt dette ein ikkje visste, men som seinare skulle komme, høyrer både homohets frå alskens fundamentalistiske kristne som nesten øydela ein ung, famlande Grant, og seinare rusproblema som var nær på å ta knekken på han.

Sjølvbiografisk

Pianoballaden er elegant og rørande, og han viser denne artisten på sitt beste, etter mitt syn. Kvar detalj er eigna til å tilføre det elegiske preget ekstra djupne, ikkje minst klarinettspelet, som kanskje er det ekstra litle som får meg tilbake til akkurat denne songen, igjen og igjen.

Guten frå Michigan i platetittelen er nok Grant sjølv. Han voks opp i delstaten, til familien flytta til Denver då han var tolv år gammal, og dermed frå rustbeltet til bibelbeltet, som pressemeldinga som følgjer utgivinga seier det så presist.

At det sjølvbiografiske har fått ein sentral plass på albumet, er det ikkje tvil om, ikkje minst fordi plata først plasserer oss i Michigan, i dei tre første spora, for så å flytte oss til Denver, frå og med «The Cruise Room», fjerde låten på Boy from Michigan.

I eit intervju for litt sidan fortalde Grant at Jean-Michel Jarre, Vangelis (og særleg då lydsporet på Blade Runner) og Talk Talk har vore til inspirasjon denne gongen, og det er referansar som gir meining frå første tone. Tittelsporet byr med science fiction-stemninga si på klassisk synthvirtuositet à la Grant, og andrelåten «County Fair» har eit korarrangement som slår deg heilt ut, med typisk skarpt blikk for den amerikanske forstadskulturen i teksten. No har det alltid vore mykje fin synging på platene til denne artisten, og heller ikkje denne gongen skuffar han i så måte.

Politisk

Igjen vekslar Grant mellom pianodrivne balladar og spiss elektropop (med Devo som referanse), og at produsent Cate Le Bon har god forståing for kvar Grant vil, og korleis ho kan hjelpe han dit, er tydeleg. Rykta fortel at ei memoarbok er under utvikling. Denne gongen ser songane ut til å reflektere ei vedvarande utforsking av eiga fortid, som for Grants del inneheld rikelege mengder med både englar og demonar.

Albumet er ikkje tappa for meir overgripande politisk kommentar som ikkje er forankra i eige levt liv heller, der «The Only Baby» er det mest prominente eksemplet, ein song som nok kjem til å finne sin plass i artistens repertoar når han no snart dukkar opp i konsertsalane igjen.

Eg har sansen for den sarkastiske Grant. Strofe for strofe dissekerer han det amerikanske prosjektet, frå utdriving av urfolk til slaveri, heilt til vi etter snart ti minutt er framme med Trump, som for låtskrivaren er eit logisk utfall for mor Amerika: «Well, that’s the only baby that bitch could have», heiter det, igjen og igjen, til songen vert overmanna av det sinnet han skildrar og gjer så levande. John Grants diskografi er sterk som berre det, og Boy from Michigan står ikkje tilbake for tidlegare utgivingar.

Boy from Michigan kjem ut fredag 25. juni.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.