Han var ikkje gamle guten, John Smith Hurt (1893–1966), seinare betre kjend som Mississippi John Hurt, då han sjølv lærte seg å spele gitar. Dei fleste biografiske framstillingar kan fortelje at det skjedde då han var i niårsalderen, i oppveksten i Avalon i Mississippi. Etter kvart vart var han å finne på dans og fest med gitaren, og så vart med tida ei rekkje songar spelte inn for Okeh Records i 1928, opptak som i dag er for klassikarar å rekne, trass i at det ikkje skaffa verken Hurt eller andre pengar å snakke om på den tida.

I staden vart det gardsarbeid på Hurt, i år etter år etter år, men då eit par av songane hans kom med på The Anthology of American Folk Music i 1952, vekte dei ei ny interesse for å finne han. Etter kvart vart han oppmoda om å flytte til Washington D.C., og kalenderåret 1963 vart eit vendepunkt, då han gjesta festivalar, konsertsalar og dukka opp på TV i beste sendetid.

Det var også i juli det året at kongressbiblioteket inviterte Hurt til Coolidge Auditorium i hovudstaden, der dei gjorde opptak av dusinvis av songar, og 40 av dei er med på Mr. Hurt Goes To Washington (Sunset Blvd Records/ Border).

Dei siste dagane har eg vendt tilbake til songar som «Candy Man Blues», «Stack O’Lee Blues», og «Spike Driver Blues», for å nemne nokre, og eg vert ikkje lei av Hurts fingerplukking på strengane og mjuke røyst.

Øyvind Vågnes