Drama, komedie

Regi: Mårten Klingberg

Min pappa Marianne

Med: Hedda Stiernstedt, Rolf Lassgård, Lena Endre, Klas Wiljergård
Kinofilm

Den 28-årige Hanna (Stiernstedt) flyttar motvillig tilbake til småbyen ho er fødd og oppvaksen i, då faren, den populære presten Lasse (Lassgård), fiksar ein jobb for henne i den lokale TV-kanalen. Plutseleg bur ho under same tak som far, mor (Endre) og bror (Wiljergård) igjen. Men kven sitt sjal er det eigentleg ho låner fyrste dag på nyjobben?

Gladfilm

Det skal noko til å kalla ein film om transpersonar for konvensjonell, men det er vel helst eit godt teikn om det vil seia at folk flest toler temaet så godt at det kan lagast feelgood-drama av det og ikkje berre parodisk drag-komedie. Pappa, ektemann og prest Lasse har kjent på å vera fødd i feil kropp sidan han var liten, men han har ikkje fortalt det til andre enn kona.

Den mest interessante vrien i Min pappa Marianne er kanskje den at kona er langt meir tolerant enn den politisk korrekte og oppegåande dottera Hanna. Ho meiner han har opptredd uærleg ved ikkje å fortelja henne og broren om kjenslene sine, men hadde ho tolt det betre om han stod fram under oppveksten hennar på nittitalet i ein småborgarleg småby som Alingsås?

Som ein draum

Min pappa Marianne er omtrent blotta for dei vanlege ingrediensane i filmar om seksuell identitet; nesten ingen har problem med at presten brått vil gå i dameklede, inkludert den næraste prestekollegaen hans, kyrkjelyden, bygdefolket og familien. Det er knapt grenser for kor inkluderande folk i Alingsås er, alle utanom Hanna, altså. Eg kan berre håpa at me i dag har eit så liberalt og ope syn også i Noreg, sjølv om kommentarfelta i kjømda av J.K. Rowlings noko transfobiske twittermeldingar ikkje tyder på det.

«Eg veit ikkje korleis det er å vera kvinne, men eg veit korleis det er å vera meg», er ein av dei klokaste replikkane i filmen. Den vanlegvis barske Rolf Lassgård kler overraskande godt å kle seg kvinneleg, og det er lett å heia på han. Å stå fram med eit anna kjønn enn det ein har fått oppgjeve i fødselsattesten, vil sjeldan vera så ukomplisert, men det er lov å håpa at dei som gjer det, kan få same mottaking som Marianne. Som så ofte elles tenkjer eg at det me blir glade og rørte over å sjå på film, burde bety at slik vil me ha det i røynda òg.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.