Det Norske
Teatret, Scene 2

Jon Fosse:

Nokon kjem til å kome

Regi: Kai Johnsen
Scenografi og kostyme: Erlend Birkeland
Komponist: Henrik Hellstenius

Kai Johnsen er regissøren som så å seie etablerte Jon Fosse som dramatikar. Men det aller første stykket Fosse skreiv, Nokon kjem til å kome, har han aldri regissert før no. Det var verdt å vente på.

Dette stykket om Han (Joachim Rafaelsen) og Ho (Birgitte Larsen), som vil trekkje seg tilbake frå verda og leve i isolasjon og dyrke kjærleiken sin, viser kor umogleg eit slikt prosjekt er. Og Kai Johnsens minimalistiske tolking illustrerer tydeleg det vonlause i dette. Han lèt spelet utfalde seg i mørket på ein naken scene, det er lenge før vi i det heile teke får eit glimt av skodespelarane, og han viser både ved å la aktørane kome inn frå kvar si side, ved ofte å plassere dei langt frå kvarandre og ved å la dei forlate scenen kvar for seg, at dette er eit samliv som ikkje har gode utsikter. Nærast kvarandre kjem faktisk Ho og «inntrengjaren», mannen som har selt dei det målingsslitne huset (Ola G. Furuseth).

Alt i spelet, også husveggen som blir flytta nærmare publikum og skapar ei kjensle av klaustrofobi, fortel at ønsket om å vere «åleine saman i kvarandre» mest er ein illusjon. Og vitnar ikkje også flukta frå byen om ein kjærleik som i utgangspunktet ikkje er sterk nok til å kunne overleve særleg press? Skodespelarane meir høyrer enn ser vi, men dei maktar å gi dialogen ei tyngd som gjer at det dristige eksperimentet lykkast. Ingen liten prestasjon.

Jan H. Landro