Ujamt
Svik og forviklingar på kvitt papir.
Kenneth Homstad spelar Benedikt, medan Mari Hauge Einbu har rolla som Beatrice.
Foto: Bengt Wanselius
Trøndelag Teater, Hovedscenen
William Shakespeare:
Stor ståhei for ingenting
Omsett av André Bjerke
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Serge von Arx
Kostyme: Maria Gyllenhoff
Det mest originale ved denne oppsetjinga er at ikkje berre heile (den enkle) scenografien, men også rekvisittane, til dømes sverd og fleire blåseinstrument, er laga av kvitt papir. Papir blir likeins nytta til å markere grenser mellom folk når lengder av industripapir blir rulla ut på scenen. Dette grepet fungerer godt, ein viss komisk effekt har det også.
Spesielt er det elles at regissøren lèt første akt spele seg ut i lobbyen, før vi blir geleida inn i teatersalen. Poenget med det verkar meir uklart. Effekten like så, især fordi det blir eit for langt opphald før publikum har funne plassane sine. Inne i salen får vi servert hovudbolken av Shakespeares gamle historie om forviklingar og svik, mistak og narrespel. Somme scenar er komiske fulltreffarar medan andre verkar slappare. Med tanke på at regissør Runar Hodne har vore nokså tru mot originalteksten, blir det desto vanskelegare å skjøne kvifor han ved kutt i teksten har gjort løysinga på floken unødvendig brå.
Ensemblespelet er fint, og skodespelarprestasjonane gjennomgåande bra. I dei mest utprega komiske rollene utmerker Mari Hauge Einbu og Kenneth Homstad seg, men framsyninga som heilskap høyrer ikkje til dei mest minneverdige. Menneskets dårskap i Shakespeares tapping har vore synt fram på meir overtydande vis enn dette.
Jan H. Landro
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Trøndelag Teater, Hovedscenen
William Shakespeare:
Stor ståhei for ingenting
Omsett av André Bjerke
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Serge von Arx
Kostyme: Maria Gyllenhoff
Det mest originale ved denne oppsetjinga er at ikkje berre heile (den enkle) scenografien, men også rekvisittane, til dømes sverd og fleire blåseinstrument, er laga av kvitt papir. Papir blir likeins nytta til å markere grenser mellom folk når lengder av industripapir blir rulla ut på scenen. Dette grepet fungerer godt, ein viss komisk effekt har det også.
Spesielt er det elles at regissøren lèt første akt spele seg ut i lobbyen, før vi blir geleida inn i teatersalen. Poenget med det verkar meir uklart. Effekten like så, især fordi det blir eit for langt opphald før publikum har funne plassane sine. Inne i salen får vi servert hovudbolken av Shakespeares gamle historie om forviklingar og svik, mistak og narrespel. Somme scenar er komiske fulltreffarar medan andre verkar slappare. Med tanke på at regissør Runar Hodne har vore nokså tru mot originalteksten, blir det desto vanskelegare å skjøne kvifor han ved kutt i teksten har gjort løysinga på floken unødvendig brå.
Ensemblespelet er fint, og skodespelarprestasjonane gjennomgåande bra. I dei mest utprega komiske rollene utmerker Mari Hauge Einbu og Kenneth Homstad seg, men framsyninga som heilskap høyrer ikkje til dei mest minneverdige. Menneskets dårskap i Shakespeares tapping har vore synt fram på meir overtydande vis enn dette.
Jan H. Landro
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.