JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

TeaterMeldingar

Sterkt om livsløgn og overleving

Gode skodespelar­prestasjonar i intens kamp på liv og død.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.

Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.

Foto: Erika Hebbert

Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.

Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.

Foto: Erika Hebbert

3009
20240920
3009
20240920

Nationaltheatret, Kanonhallen

Edward Albee:

Hvem er redd for Virginia Woolf?

Omsett av Svein Sturla
Hungnes
Regi: Hanne Tømta
Scenografi og kostyme: Nora Furuholmen
Lysdesign: Øyvind Wangensteen

Denne drygt seksti år gamle, intenst destruktive klassikaren er eit stykke som gir dei gode skodespelarane rom for å briljere, og Laila Goody gjer det nesten til overmål. Ho tek over heile scena, men gjer samstundes den kvinnelege hovudpersonen så hektisk vulgær at det går lang tid før vi skjønar at det også bur andre sider i henne.

Hovudpersonane i denne samlivskrisa over alle samlivskrisar er ekteparet Martha (Goody) og George (Trond Espen Seim). Han er ein mislykka historikar ved eit amerikansk universitet, ho er dotter av rektor og ei som hadde sett for seg at mannen skulle bli instituttleiar og etter kvart rektor.

Etter ein semesteropningsfest har Martha invitert eit nytt ektepar heim til eit lite nachspiel. Biologen Nick (John Emil Jørgensrud) og Honey (Maria Ómarsdóttir Austgulen) kjem optimistiske og inkjeanande til det som snart skal syne seg som eit nachspiel frå helvete – med dei to som katalysatorar og reiskapar i ein intern kamp på liv og død, med audmjuking som hovudingrediens.

Livet har blitt eit nederlag for både Martha og George. Sjølv barn har dei ikkje kunna få, i staden har dei skapt ein illusjon om ein son dei har dikta opp. Og innan natta er omme, er også denne livsløgna torpedert. Når George i ei uhyre sterk scene til slutt tek livet av fantasisonen deira, er det ikkje berre liksomlivet deira han punkterer, men også The American Dream. For namna på ekteparet er ikkje tilfeldig valde, dei er henta frå landsfader George og Martha Washington.

Så er spørsmålet – kan noko konstruktiv byggjast på desse ruinane? Det fortel ikkje stykket noko om.

Dei som har sett filmklassikaren med Elizabeth Taylor og Richard Burton, vil minnast ein meir støyande versjon enn Hanne Tømta presenterer i Kanonhallen. Tømtas løysing, som også gjer meir ut av komikken, fungerer godt, men med ein infamt neddempa George synest avstanden mellom dei to ektefellane å bli litt for stor, dei står ikkje heilt godt til kvarandre. Ho auser ut all gifta si tilsynelatande ukontrollert, han svarar stillare, men meir etsande inderleg – på eit vis som betre får fram desperasjonen som eg trur rir dei begge.

Samspelet mellom dei er likevel framifrå. I år etter år har dei såra kvarandre, som straff for eit mislykka ekteskap, ein mislykka karriere, eit mislykka liv. Men dei har ingen andre og har sokke ned i ein drepande avhengnad som det er uråd å løyse seg frå.

I denne tragedien blir Nick og Honey sporvar i tranedansen, tilskodarar som likevel blir trekte inn i den verbale krigen og får eksponert sin eigen veikskap. Austgulen løftar Honey frå bimboaktig kvinne til noko sterkare, medan Jørgensrud blir noko stiv i rolla som den karrieremedvitne nykommaren på universitetet.

Jan H. Landro

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Nationaltheatret, Kanonhallen

Edward Albee:

Hvem er redd for Virginia Woolf?

Omsett av Svein Sturla
Hungnes
Regi: Hanne Tømta
Scenografi og kostyme: Nora Furuholmen
Lysdesign: Øyvind Wangensteen

Denne drygt seksti år gamle, intenst destruktive klassikaren er eit stykke som gir dei gode skodespelarane rom for å briljere, og Laila Goody gjer det nesten til overmål. Ho tek over heile scena, men gjer samstundes den kvinnelege hovudpersonen så hektisk vulgær at det går lang tid før vi skjønar at det også bur andre sider i henne.

Hovudpersonane i denne samlivskrisa over alle samlivskrisar er ekteparet Martha (Goody) og George (Trond Espen Seim). Han er ein mislykka historikar ved eit amerikansk universitet, ho er dotter av rektor og ei som hadde sett for seg at mannen skulle bli instituttleiar og etter kvart rektor.

Etter ein semesteropningsfest har Martha invitert eit nytt ektepar heim til eit lite nachspiel. Biologen Nick (John Emil Jørgensrud) og Honey (Maria Ómarsdóttir Austgulen) kjem optimistiske og inkjeanande til det som snart skal syne seg som eit nachspiel frå helvete – med dei to som katalysatorar og reiskapar i ein intern kamp på liv og død, med audmjuking som hovudingrediens.

Livet har blitt eit nederlag for både Martha og George. Sjølv barn har dei ikkje kunna få, i staden har dei skapt ein illusjon om ein son dei har dikta opp. Og innan natta er omme, er også denne livsløgna torpedert. Når George i ei uhyre sterk scene til slutt tek livet av fantasisonen deira, er det ikkje berre liksomlivet deira han punkterer, men også The American Dream. For namna på ekteparet er ikkje tilfeldig valde, dei er henta frå landsfader George og Martha Washington.

Så er spørsmålet – kan noko konstruktiv byggjast på desse ruinane? Det fortel ikkje stykket noko om.

Dei som har sett filmklassikaren med Elizabeth Taylor og Richard Burton, vil minnast ein meir støyande versjon enn Hanne Tømta presenterer i Kanonhallen. Tømtas løysing, som også gjer meir ut av komikken, fungerer godt, men med ein infamt neddempa George synest avstanden mellom dei to ektefellane å bli litt for stor, dei står ikkje heilt godt til kvarandre. Ho auser ut all gifta si tilsynelatande ukontrollert, han svarar stillare, men meir etsande inderleg – på eit vis som betre får fram desperasjonen som eg trur rir dei begge.

Samspelet mellom dei er likevel framifrå. I år etter år har dei såra kvarandre, som straff for eit mislykka ekteskap, ein mislykka karriere, eit mislykka liv. Men dei har ingen andre og har sokke ned i ein drepande avhengnad som det er uråd å løyse seg frå.

I denne tragedien blir Nick og Honey sporvar i tranedansen, tilskodarar som likevel blir trekte inn i den verbale krigen og får eksponert sin eigen veikskap. Austgulen løftar Honey frå bimboaktig kvinne til noko sterkare, medan Jørgensrud blir noko stiv i rolla som den karrieremedvitne nykommaren på universitetet.

Jan H. Landro

Emneknaggar

Fleire artiklar

Dokumentarfilmskapar Øystein Mamen har følgt innsette og tilsette på ein jesuittisk stilleretreat i Halden fengsel.

Dokumentarfilmskapar Øystein Mamen har følgt innsette og tilsette på ein jesuittisk stilleretreat i Halden fengsel.

Foto: Mop distribusjon

FilmMeldingar

Ansikt, innsikt, utsikt

Øystein Mamen gjer døra høg og porten vid i Straff.

Brit Aksnes
Dokumentarfilmskapar Øystein Mamen har følgt innsette og tilsette på ein jesuittisk stilleretreat i Halden fengsel.

Dokumentarfilmskapar Øystein Mamen har følgt innsette og tilsette på ein jesuittisk stilleretreat i Halden fengsel.

Foto: Mop distribusjon

FilmMeldingar

Ansikt, innsikt, utsikt

Øystein Mamen gjer døra høg og porten vid i Straff.

Brit Aksnes
Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Foto: Leikny Havik

BokMeldingar

Frank Rossavik har skrive ei rørande bok om korleis eit høyrselstap kan påverka kven du blir.

ErikMartiniussen
Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Frank Rossavik er sakprosaforfattar og kommentator i Aftenposten. Like før han fylte fire år, forsvann nesten all høyrsel.

Foto: Leikny Havik

BokMeldingar

Frank Rossavik har skrive ei rørande bok om korleis eit høyrselstap kan påverka kven du blir.

ErikMartiniussen

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis