Trøndelag Teater, Studioscenen

August Strindberg:

Dødsdansen

Omsett av Kjell Askildsen
Regi: Fredrik Longva
Scenografi og kostyme: Katrin Bombe

På Trøndelag Teater er Studioscenen omskapt. Det som møter oss, er ein opphøgd, oval konstruksjon med blankt golv og ditto tak, og med søyler som fører tankane til ein lukka arena for kampsport. Publikum er plasserte heilt inntil kamparenaen. I kvar ende av ovalen sit dei to hovudpersonane, tolka av skodespelarekteparet Øyvind Brandtzæg og Madeleine Brandtzæg Nilsen, og snakkar til kvarandre med størst mogleg avstand. Kampen kan byrje.

Begge har sett livet gå forbi, og dei veit å leggje skulda på kvarandre – og på alle andre, som dei med åra har distansert seg frå, især han. Det som kan ha funnest av kjærleik, er tørka ut, erstatta av bitterheit og vonde skuldingar. Ikkje stort å markere sølvbryllaup for. Inn i ormebolet kjem ein tredje person (Ole Christian Gullvåg), som uvitande og uforståande blir katalysator for ein vond maktkamp. Men underleg nok kanskje også får ein terapeutisk effekt.

Samspelet og regien gjer dette til ei sjeldsynt framsyning, eit møte med menneskeleg fornedring og sjølvfornedring, berre stundom lyst opp av mørk humor. Regidebutant Longva har forma spelet til eit tett og intenst kammerdrama med små metagrep som òg lettar på stemninga. Dei to i hovudrollene utviklar portretta til truverdige, nyanserte menneske eg kjenner både forakt og den djupaste medynk for. Heile framsyninga er teater på eit nivå vi ikkje ofte opplever på landets mange scenar.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er journalist og fast skribent i Dag og Tid.