Teater
Sterkt og viktig om samfunnsproblem nr. 1.
Ofte er det enkle det beste. Som i dette tilfellet, der fire skodespelarar gir liv til ulike lagnader frå den såkalla russcenen.
Gine Cornelia Pedersen spelar systera til den rusavhengige.
Foto: Hermann Sabado
Det er først og fremst dei pårørande vi møter. Men i si fortviling og sorg, i si manglande evne til å forstå og å kunne hjelpe på best mogleg måte, skildrar ein far, ei mor, ei syster og ein bror både eige tap og dei tapte. Korleis det er å stå hjelpelaus andsynes den destruktive lagnaden til den kjæraste du har, korleis det etter fleire år med sjølvutslettande hjelp er å få høyre at han eller ho det gjeld, ikkje lenger vil ha hjelpa di. Eller at heroin er betre enn familien.
Byggjer på samtalar
Programheftet gir nokre nøkkeltal: Eitt av ti menneske i Noreg er rusavhengige. Kvar av desse personane i statistikken har mellom tre og åtte pårørande.
Framsyninga byggjer på ei rad intervju med narkomane og pårørande, ikkje minst dei som står att etter eit sjølvmord eller ein overdose. Dette materialet har Fredrik Høyer føydd saman til tekstar som ikkje berre fungerer godt på scenen, men som også har eit klart autentisk preg. Replikkane verkar ekte, likeins dei ulike forteljingane vi blir presenterte for.
Det er dei anonyme vi får høyre om, dei utan namn, dei skulen ikkje flaggar på halv stong for, dei det ikkje blir halde minnestund for. Og dei som sit att etter å ha kjempa forgjeves i år etter år. Hjelpeapparatet har ingen plass i desse historiene, men vi anar jo at det ikkje har strekt til.
Fine prestasjonar
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
