Sterk dramatisering
Eit velfungerande esemblespel løftar Bjørneboes kritikk.
Kritikken av skulesystemet som Jens Bjørneboe tok opp for 65 år sidan, er framleis aktuell.
Foto: Erika Hebbert
Kilden Teater
Jens Bjørneboe:
Jonas
Dramatisert av M.H. Hallum
Regi: Mari Vatne Kjelstadli
Scenografi og kostyme: Nathalie Mellby
Videodesign: Jonatan Sundström
Musikk og lyddesign: Honningbarna
65 år etter at Jens Bjørneboe gav ut sin sterkt systemkritiske skuleroman, er Jonas framleis aktuell, diverre. Det er ikkje utan grunn boka er trykt i over 300.000 eksemplar i Noreg og omsett til 40 språk. Måten Kilden Teater har behandla stoffet på, som ein kombinasjon av fortelje- og figurteater, bør kunne appellere til mange. For det er blitt ei framsyning med kraft og vitalitet.
Alt i boka er ikkje så lett å få til å fungere som teater – især når ein vil ha med seg så mykje som råd, både skuletematikken og idéstoffet. Men grepet med å la punkbandet Honningbarna stå for det musikalske og samstundes integrere dei fem medlemene fullt ut i det som skjer på scena, er framifrå. Godt fungerer det også å flytte små dokker rundt i miniatyrsamfunnet medan dei blir videofilma. På plussida kjem likeins eit velfungerande ensemblespel.
Meir problematisk blir det når vi etter pause kjem inn i eit totalt omrigga teaterrom, der mykje av handlinga går føre seg i ein «skog» som aktørane vandrar inn og ut av medan dei fører samtaler om klasse og kjønn, dødsstraff og anna – det vi kjenner som «jungmannens historie» i romanen. Her blir det vanskeleg for publikum å få med alt, og det verkar utanpåklistra.
I sum er likevel dette multimedieeksperimentet blitt ei framsyning eg trur kan tale til mange i dag.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist
og forfattar og fast skribent
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kilden Teater
Jens Bjørneboe:
Jonas
Dramatisert av M.H. Hallum
Regi: Mari Vatne Kjelstadli
Scenografi og kostyme: Nathalie Mellby
Videodesign: Jonatan Sundström
Musikk og lyddesign: Honningbarna
65 år etter at Jens Bjørneboe gav ut sin sterkt systemkritiske skuleroman, er Jonas framleis aktuell, diverre. Det er ikkje utan grunn boka er trykt i over 300.000 eksemplar i Noreg og omsett til 40 språk. Måten Kilden Teater har behandla stoffet på, som ein kombinasjon av fortelje- og figurteater, bør kunne appellere til mange. For det er blitt ei framsyning med kraft og vitalitet.
Alt i boka er ikkje så lett å få til å fungere som teater – især når ein vil ha med seg så mykje som råd, både skuletematikken og idéstoffet. Men grepet med å la punkbandet Honningbarna stå for det musikalske og samstundes integrere dei fem medlemene fullt ut i det som skjer på scena, er framifrå. Godt fungerer det også å flytte små dokker rundt i miniatyrsamfunnet medan dei blir videofilma. På plussida kjem likeins eit velfungerande ensemblespel.
Meir problematisk blir det når vi etter pause kjem inn i eit totalt omrigga teaterrom, der mykje av handlinga går føre seg i ein «skog» som aktørane vandrar inn og ut av medan dei fører samtaler om klasse og kjønn, dødsstraff og anna – det vi kjenner som «jungmannens historie» i romanen. Her blir det vanskeleg for publikum å få med alt, og det verkar utanpåklistra.
I sum er likevel dette multimedieeksperimentet blitt ei framsyning eg trur kan tale til mange i dag.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist
og forfattar og fast skribent
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.