Spor av gamle dagar
Oppdrag Mottro er ei fin blanding av skjemt og alvor, nostalgi og nøkternheit. Og (feil)erindring.
Linda Eide byggjer framsyninga på telefonsamtalar med Mottro.
Foto: Ane Byheim
HORDALAND TEATER
LINDA EIDE:
Oppdrag Mottro
REGI: ARVID ONES
SCENOGRAFI: OLAV MYRTVEDT
VIDEO: EINAR BJARKØ, LINDA EIDE
LINDA EIDE I LOGEN TEATER
Linda Eide er ikkje berre «skeiv» i seksuell tyding, noko ho gjer eit nummer av i opninga av showet sitt, ho har også eit velsigna skeivt blikk på mykje kring seg. Ikkje minst fortida, både si eiga og den ho etter kvart skjønar at Mottro, mor hennar, har hatt. Og i typisk slentrande stil tek ho publikum inn i ei verd der det kvardagslege kjennest underleg, og fortida får oss til å skjøne kor mykje tilværet har endra seg på eit par generasjonar.
Stoffet er velkjent for dei som har lese boka Oppdrag Mottro. Jakta på gamle dagar (2012). Det byggjer på telefonsamtaler Linda har hatt med mor si gjennom fleire år. Sjølv om korkje mora eller stemma hennar er med, blir ikkje framsyninga ein rein monolog. For skodespelar Liv Bernhoft Osa har lese inn replikkane frå mora, slik at dette òg får karakter av dialog. I tillegg fargelegg videoinnslag og hermetisk musikk noko av det som blir sagt.
Det første som slår meg, er at Mottro er ei uvanleg klok, slagferdig og veltalande dame med perspektiv på mangt. Ho er òg miljømedviten og ikkje ei som kastar ting som framleis kan nyttast, som den svarte bakelittelefonen frå 1950-åra. Dessutan er det tydeleg at Linda er den nostalgiske av dei. Mottro høyrer heime i notida og har eit nøkternt forhold til gamle dagar. I spenninga mellom desse posisjonane ligg noko av forklaringa på at dette stoffet treffer så mange.
Då Linda bekymra spør om mora ikkje fekk leve ut personlegdommen sin, får ho kontant svar: Det fanst jo ikkje personlegdom før, og om han fanst, hadde ein jo ikkje råd til å bry seg om han, og i alle fall ikkje leve han ut.
Betre kan generasjonsskilnaden knapt oppsummerast.
Småfilosofisk kan Linda også bli. Som når ho lurer på om dei som levde i gamle dagar, følte at dei levde i gamle dagar i si eiga notid? Tid er sjølvsagt eit gjennomgåande tema i showet. Ikkje berre fortid og notid, men også «si tid» – kva no det kan vere. Og sjølvsagt mysteriet «gamle dagar», som går som ei renning gjennom heile denne veven.
Poenga kjem tett, men ikkje alt kallar på latteren, og skal det heller ikkje. For showet er ei fin blanding av alvor og skjemt, slåande replikkar og refleksjonar som manar til ettertanke. Eit godt stykke ut i framsyninga endrar ho tone, alvoret kjem inn med større tyngd. Som når Linda fortel om tanta ho aldri møtte, fordi ho døydde på dramatisk vis, berre seks år gammal, på venterommet til distriktslegen. Men denne vekslinga meistrar Linda Eide fullt ut, ikkje minst fordi ho veit å rasjonere med verkemidla. Kanskje har ho ikkje det største uttrykksregisteret å spele på, men med små gestar får ho likevel fram det ho vil ha uttrykt.
Med Oppdrag Mottro har Hordaland Teater, som har flytta frå Fana til Bergen sentrum, vunne nok ein siger og synt både bergensarar og strilar at det finst eit godt nynorskteater i hjarta av byen.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist og forfattar og fast skribent i
Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
HORDALAND TEATER
LINDA EIDE:
Oppdrag Mottro
REGI: ARVID ONES
SCENOGRAFI: OLAV MYRTVEDT
VIDEO: EINAR BJARKØ, LINDA EIDE
LINDA EIDE I LOGEN TEATER
Linda Eide er ikkje berre «skeiv» i seksuell tyding, noko ho gjer eit nummer av i opninga av showet sitt, ho har også eit velsigna skeivt blikk på mykje kring seg. Ikkje minst fortida, både si eiga og den ho etter kvart skjønar at Mottro, mor hennar, har hatt. Og i typisk slentrande stil tek ho publikum inn i ei verd der det kvardagslege kjennest underleg, og fortida får oss til å skjøne kor mykje tilværet har endra seg på eit par generasjonar.
Stoffet er velkjent for dei som har lese boka Oppdrag Mottro. Jakta på gamle dagar (2012). Det byggjer på telefonsamtaler Linda har hatt med mor si gjennom fleire år. Sjølv om korkje mora eller stemma hennar er med, blir ikkje framsyninga ein rein monolog. For skodespelar Liv Bernhoft Osa har lese inn replikkane frå mora, slik at dette òg får karakter av dialog. I tillegg fargelegg videoinnslag og hermetisk musikk noko av det som blir sagt.
Det første som slår meg, er at Mottro er ei uvanleg klok, slagferdig og veltalande dame med perspektiv på mangt. Ho er òg miljømedviten og ikkje ei som kastar ting som framleis kan nyttast, som den svarte bakelittelefonen frå 1950-åra. Dessutan er det tydeleg at Linda er den nostalgiske av dei. Mottro høyrer heime i notida og har eit nøkternt forhold til gamle dagar. I spenninga mellom desse posisjonane ligg noko av forklaringa på at dette stoffet treffer så mange.
Då Linda bekymra spør om mora ikkje fekk leve ut personlegdommen sin, får ho kontant svar: Det fanst jo ikkje personlegdom før, og om han fanst, hadde ein jo ikkje råd til å bry seg om han, og i alle fall ikkje leve han ut.
Betre kan generasjonsskilnaden knapt oppsummerast.
Småfilosofisk kan Linda også bli. Som når ho lurer på om dei som levde i gamle dagar, følte at dei levde i gamle dagar i si eiga notid? Tid er sjølvsagt eit gjennomgåande tema i showet. Ikkje berre fortid og notid, men også «si tid» – kva no det kan vere. Og sjølvsagt mysteriet «gamle dagar», som går som ei renning gjennom heile denne veven.
Poenga kjem tett, men ikkje alt kallar på latteren, og skal det heller ikkje. For showet er ei fin blanding av alvor og skjemt, slåande replikkar og refleksjonar som manar til ettertanke. Eit godt stykke ut i framsyninga endrar ho tone, alvoret kjem inn med større tyngd. Som når Linda fortel om tanta ho aldri møtte, fordi ho døydde på dramatisk vis, berre seks år gammal, på venterommet til distriktslegen. Men denne vekslinga meistrar Linda Eide fullt ut, ikkje minst fordi ho veit å rasjonere med verkemidla. Kanskje har ho ikkje det største uttrykksregisteret å spele på, men med små gestar får ho likevel fram det ho vil ha uttrykt.
Med Oppdrag Mottro har Hordaland Teater, som har flytta frå Fana til Bergen sentrum, vunne nok ein siger og synt både bergensarar og strilar at det finst eit godt nynorskteater i hjarta av byen.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist og forfattar og fast skribent i
Dag og Tid.
Fleire artiklar
Rosa rullar av gris – men om skinka er ekte eller ikkje, er ikkje godt å seie ut frå eit bilete.
Foto: Pxhere.com
Kokt skinke
Ikkje eingong «ekte» er det det ein gong var.
Gunnhild Øyehaug har skrive bøker i mange sjangrar etter diktdebuten i 1998. Ho er også lærar ved Skrivekunstakademiet i Hordaland.
Foto: Helge Skodvin
Bulletinar frå ein medviten romanperson
Gunnhild Øyehaug skriv friskt og morosamt om draum og røynd i metaland.
VINNAREN: På søndag vart Herbert Kickls Fridomsparti (FPÖ) for første gongen største parti i det austerrikske parlamentsvalet. Får partiet makt, vil dei jobbe for å oppheve sanksjonar mot Russland.
Foto: Lisa Leutner / Reuters/ NTB
Politikk i grenseland
Austerrikarane ser på seg sjølv som ein fredsnasjon. Likevel røystar ein tredel på prorussiske høgrepopulistar.
Butikkvindauge i Worth Avenue i Palm Beach i Florida.
Alle foto: Håvard Rem
Det blonde reservatet
PALM BEACH: Krig og folkevandring verkar inn på alle vestlege val. Eit amerikansk presidentval kan verka andre vegen òg.
Joaquin Phoenix spelar hovudrolla som Joker.
Foto: Warner Bros. Discovery
Dyster dobbeldose
Denne runden med Jokeren ber det same mørket med nye tonar.