Psykopaten Peer Gynt
Modernisert Ibsen-klassikar med merkeleg tam samfunnsanalyse.
Peer Gynt anno 2019.
Foto: Den Nationale Scene
Den Nationale Scene, Teaterkjelleren
Henrik Ibsen / Tore Vagn Lid:
Peer Gynt DUB
Konsept og regi: Tore Vagn Lid
Scenografi og kostyme: Olav Ryland Myrtvedt
Komposisjon og musikalsk arrangement: Knut Vaage og Tore Vagn Lid
Ideen er god: å gi oss ein Peer Gynt frå 1867 i møte med Noreg anno 2019. Hos Ibsen hadde Peer, som løken, ingen kjerne. Hos Lid har han fått ein kjerne, merkeleg eintydig, etter ein personlegdomstest: psykopat.
I denne oppsetjinga får vi Ibsens klassikar i postmodernistisk form, dekonstruert, fragmentert og kaotisk. Den opphavlege historia er lett attkjennande, men med dei obligatoriske metaelementa. Samstundes skal vår nasjonale antihelt setjast inn i, og gjerne kommentere, notidas gjennomkommersialiserte fenomen – det vere seg SFO eller bompengar eller, ikkje minst, den omstridde psykologen Jordan Peterson. Det blir tamt og utan nemnande perspektiv. Som samfunnsanalyse hever ikkje denne framsyninga seg over det ordinære. Eg får lyst til å vende eit av Lids spørsmål i stykket mot han sjølv: «Hva prøver du å si?»
Som teaterleik er det ganske underhaldande (sjølv om delar av publikum gjekk i pausen). Og her spelar musikken ei viktig rolle, men det er ikkje tale om Peer Gynt-musikken til Grieg eller Sæverud. Grieg speler rett nok med, men g-mollballaden hans er sterkt omarrangert, og Knut Vaage har elles skapt musikk som gir framsyninga puls og intensitet.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist og fast skribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Den Nationale Scene, Teaterkjelleren
Henrik Ibsen / Tore Vagn Lid:
Peer Gynt DUB
Konsept og regi: Tore Vagn Lid
Scenografi og kostyme: Olav Ryland Myrtvedt
Komposisjon og musikalsk arrangement: Knut Vaage og Tore Vagn Lid
Ideen er god: å gi oss ein Peer Gynt frå 1867 i møte med Noreg anno 2019. Hos Ibsen hadde Peer, som løken, ingen kjerne. Hos Lid har han fått ein kjerne, merkeleg eintydig, etter ein personlegdomstest: psykopat.
I denne oppsetjinga får vi Ibsens klassikar i postmodernistisk form, dekonstruert, fragmentert og kaotisk. Den opphavlege historia er lett attkjennande, men med dei obligatoriske metaelementa. Samstundes skal vår nasjonale antihelt setjast inn i, og gjerne kommentere, notidas gjennomkommersialiserte fenomen – det vere seg SFO eller bompengar eller, ikkje minst, den omstridde psykologen Jordan Peterson. Det blir tamt og utan nemnande perspektiv. Som samfunnsanalyse hever ikkje denne framsyninga seg over det ordinære. Eg får lyst til å vende eit av Lids spørsmål i stykket mot han sjølv: «Hva prøver du å si?»
Som teaterleik er det ganske underhaldande (sjølv om delar av publikum gjekk i pausen). Og her spelar musikken ei viktig rolle, men det er ikkje tale om Peer Gynt-musikken til Grieg eller Sæverud. Grieg speler rett nok med, men g-mollballaden hans er sterkt omarrangert, og Knut Vaage har elles skapt musikk som gir framsyninga puls og intensitet.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist og fast skribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Nicolas Leirtrø, Øyvind Leite og Amund Storløkken Åse utgjer trioen med namnet I Like to Sleep.
Foto: Sigrid Erdal
Spanande klangunivers
Trondheimstrioen har laga ei mangfaldig plate.
Isbilar er ikkje noko nytt, men heller ikkje nokon garanti for kvalitet.
Foto via Wikimedia Commons
Isbilen spelar høgt, men taper på kvalitet.
Kor mykje vatn er det eigentleg mogleg å ha i ein iskrem og framleis få han til å likne ein fløyteis?
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Papiravisa