Den Nationale Scene, Lille Scene

Sumaya Jirde Ali:

Havet tar det det ikke gir

Regi og visuelt uttrykk: Annika Silkeberg
Musikk og video: Fredrik Arsæus Nauckhoff

Dette stykket er dramatikardebuten til den sterkt prislønte poeten, aktivisten og samfunnsdebattanten Sumaya Jirde Ali, som den siste tida har hatt sitt eige Antonsen-drama. Ho kjem langt, langt betre ut av debuten enn Antonsen gjorde med si barframsyning. Så bra er dette stykket, at det er grunn til å sjå fram til meir frå denne forfattaren.

Stykket tek ikkje berre utgangspunkt i diktsamlinga Når jeg ser havet, slokner lyset, som ho gav ut for snart to år sidan, det har òg henta både historia og personane frå desse dikta, men ho har likevel evna å gjere dette til eit poetisk og språkleg presist drama.

Det fortel om ungjenta Samira (Ameli Isungset Agbota), som har flykta frå Somalia, korleis ho tek seg over havet og om livet i ein flyktningleir. Det er dels ein monolog, dels ein dialog med bestemora (Sissel Ingri Tank-Nielsen), som stundom figurerer på scena og stundom på video. Havet er personifisert i Stig Amdam, som fungerer meir som ein kommentator.

I oppsettinga av Kjærlighetens Antarktis fylte regissør Silkeberg scena med dels heilt unødvendige effektar. Også i Havet tar det det ikke gir ser scena ut som eit roteloft, men her gir det meir meining – det kan symbolisere havforureininga, som rett nok ikkje blir tematisert i stykket. Der gjeld det eksistensielle spørsmål som liv og død, identitet, fridom, tilhøyrsle og sakn, lausriving, venting og forventningar til livet.

Agbota har synt ei fin kunstnarleg utvikling dei siste åra, og her beherskar ho rolla på overtydande vis. Også samspelet med Tank-Nielsen fungerer framifrå.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.