Det Norske
Teatret, Scene 2

Jon Fosse:

Kant

Regi, konsept og scenografi: Emilie Anna Maillet
Videodesign: Maxime Lethelier
Ex Voto à la lune, Frankrike

Jon Fosse skriv ikkje barnebøker, men allalderlitteratur. Biletboka Kant (1990), illustrert av Akin Duzakin, er kanskje det aller beste dømet på det. Her lèt han åtte år gamle Kristoffer undre seg over universet. Er det endelaust? Kva vil det i så fall seie? Om det har ei yttergrense, kva ligg bortanfor kanten? Og kan det tenkjast at Kristoffer og far hans berre eksisterer i draumen til ei kjempe som er så stor at ingen på jorda kan sjå at det er ei kjempe? Finn den filosofiinteresserte far hans kanskje nokre svar hos filosofen Immanuel Kant?

Desse funderingane, som stundom skremmer åtteåringen, har det franske teaterkompaniet Ex Voto à la lune laga ei fabelaktig framsyning over. På scenen er det berre éin skodespelar, Régis Royer, som speler Kristoffer og gir att replikkane far hans har i boka. Og han løyser oppgåva si godt. Men det som lyftar denne produksjonen til stjernehimmelen, er den makelause bruken av video, som projisert mot både scenegolv og bakvegg frå sekund til sekund omskapar guterommet og hentar inn heile universet. I vekslinga mellom lys og mørker, inne og ute, rørsler og stille får Kristoffers undring – og angst – spele seg ut. Stundom får han leike seg med tyngdekrafta, stundom står han berre måpande overfor det som opnar seg for han – og oss. Kant er blitt ei framsyning som kallar på både undring og beundring, eit meisterleg stykke teater for alle aldrar.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er journalist og fast skribent i Dag og Tid.