Det Norske Teatret, scene 3

Mari Hesjedal:

Sov ikkje

Regi: Iram Haq
Scenografi: Milja Maaria Salovaara
Lyddesign: Gaute Tønder

Eit av dei ytst få stykka Det Norske Teatret har hatt høve til å spele i magre streiketider, er ein fabulerande tekst av den unge dramatikaren Mari Hesjedal. Ho har levert ein del verkstadsdramatikk før, men dette er første runden hennar inne i varmen, i institusjonsteateret.

Ulike medvitsnivå

Stykket er regissert av ein framgangsrik ung filmregissør som her debuterer med det første teaterarbeidet. I utgangspunktet er det spennande med historier som rører seg mellom ulike medvitsnivå; her veit vi ofte ikkje om det er ei røynd eller berre ein draum som vert skildra. Men ein slik sjanger treng òg ei slags framdrift, som dei fleste sjangrar.

Den kvinnelege hovudpersonen i Sov ikkje har på merkeleg vis mista venninna/sambuaren. Er ho død, drepen, berre forsvunnen – eller er ho berre ei alter ego? Er dei to hypervitale unge mennene rundt henne vanlege politifolk som avhøyrer henne, eller berre skremslefigurar inni hovudet hennar? Handlinga i stykket er heller ikkje openbert lineær, så når det sluttar, veit vi ikkje heilt om det er slutten eller den eigentlege byrjinga vi no har sett.

Monotoni

Strukturen i denne teaterhendinga er som nemnt slett ikkje uinteressant, men trass i den korte speletida på éin time fell etter kvart overraskingane over i monotoni.

Det er ikkje skodespelarane si skuld. Gard Skagestad, Christian Ruud Kallum og Kaja Varjord klarer alle å setje oss inn i draumeuniverset, som jo alltid er logisk på sitt ulogiske vis. Og Silje Lundblad i hovudrolla, som den traumatiserte og narkoleptiske Ho, er heilt enkelt karismatisk.

Mykje tyder på at Mari Hesjedal enno har eit stykke å gå som dramatikar. Men ho er på veg. Sov ikkje er i alle høve ein god kveld for skodespelarane. Og etter desse energiutblåsingane søv dei nok godt, alle fire.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.