Centre Dramatique National, Normandie-Rouen (Frankrike)

Henrik Ibsen:

Peer Gynt

Regi: David Bobée
Senografi: David Bobée og Aurélie Lemaignen
På fransk, teksta på engelsk

Dette er ein av dei mest teksttru oppsetjingane av Peer Gynt eg har sett. Det einaste påfallande fråværet er prestens tale i femte akt. Så godt som fri for teatrale påfunn er framsyninga òg. Likevel gjer ho uvanleg sterkt inntrykk. Det er som om regien byggjer opp mot eit klimaks som i andre oppsetjingar har vore opplevd som eit, dramaturgisk sett, antiklimaks – sluttscenen med Solveig.

Så godt som alt er med, også bryllaupsscena frå Hegstad gard, som i denne versjonen blir noko meir eksotisk enn vi er vane med. Men når Peer har kryssa Middelhavet og gjer seg til for dei rike «vennane» sine i Marokko, har regissøren tillate seg ei lita utskeiing. Først i form av ein underleg, halvt hallusinatorisk scene med nokre orangutangliknande skapningar, så ein «halvpornografisk» dans for den vakre Anita. For godt mål slenger han òg inn eit berømt sitat frå Shakespeares Richard III («Mitt kongerike for ein hest!»).

Når Peer kjem tilbake til gamlelandet, er det vanleg å la han vandre frå stasjon til stasjon inntil han kjem heim til Solveig. I staden samlar Bobée antagonistane, dei er heile tida til stades på scenen og gjer slik dei siste opptrinna meir fortetta, meir klaustrofobiske. Og praktfull og ikkje så lite rørande er sluttscenen med Solveig og mor Åse (som her får dukke opp att), og der dei andre skikkelsane gradvis sluttar seg kring den i meir enn ei meining heimkomne.

Heile vegen har regissøren hatt eit klart blikk for kva dette stykket «handlar om», og det har gitt tydeleg retning heilt fram. Innimellom har han kosta på seg fleire slåande tablå. Den scenografiske ramma er eit nedlagt tivoli, høveleg for ein som har leika seg gjennom livet.

Clémence Ardoin leverer ein kraftprestasjon i hovudrolla, vekslande mellom det emosjonelle, det brautande og det dødsalvorlege. Han er òg omgitt av medspelarar som i eitt og alt yter han motstand eller støtte, alt ettersom. I så måte er dette også eit strålande stykke ensemblespel.

Jan H. Landro