Mektig Peer Gynt
Den franske utgåva av Peer Gynt er strålande frå byrjing til slutt.
Clémence Ardoin leverer ein kraftprestasjon i hovudrolla som Peer Gynt.
Foto: Nationaltheatret
Centre Dramatique National, Normandie-Rouen (Frankrike)
Henrik Ibsen:
Peer Gynt
Regi: David Bobée
Senografi: David Bobée og Aurélie Lemaignen
På fransk, teksta på engelsk
Dette er ein av dei mest teksttru oppsetjingane av Peer Gynt eg har sett. Det einaste påfallande fråværet er prestens tale i femte akt. Så godt som fri for teatrale påfunn er framsyninga òg. Likevel gjer ho uvanleg sterkt inntrykk. Det er som om regien byggjer opp mot eit klimaks som i andre oppsetjingar har vore opplevd som eit, dramaturgisk sett, antiklimaks – sluttscenen med Solveig.
Så godt som alt er med, også bryllaupsscena frå Hegstad gard, som i denne versjonen blir noko meir eksotisk enn vi er vane med. Men når Peer har kryssa Middelhavet og gjer seg til for dei rike «vennane» sine i Marokko, har regissøren tillate seg ei lita utskeiing. Først i form av ein underleg, halvt hallusinatorisk scene med nokre orangutangliknande skapningar, så ein «halvpornografisk» dans for den vakre Anita. For godt mål slenger han òg inn eit berømt sitat frå Shakespeares Richard III («Mitt kongerike for ein hest!»).
Når Peer kjem tilbake til gamlelandet, er det vanleg å la han vandre frå stasjon til stasjon inntil han kjem heim til Solveig. I staden samlar Bobée antagonistane, dei er heile tida til stades på scenen og gjer slik dei siste opptrinna meir fortetta, meir klaustrofobiske. Og praktfull og ikkje så lite rørande er sluttscenen med Solveig og mor Åse (som her får dukke opp att), og der dei andre skikkelsane gradvis sluttar seg kring den i meir enn ei meining heimkomne.
Heile vegen har regissøren hatt eit klart blikk for kva dette stykket «handlar om», og det har gitt tydeleg retning heilt fram. Innimellom har han kosta på seg fleire slåande tablå. Den scenografiske ramma er eit nedlagt tivoli, høveleg for ein som har leika seg gjennom livet.
Clémence Ardoin leverer ein kraftprestasjon i hovudrolla, vekslande mellom det emosjonelle, det brautande og det dødsalvorlege. Han er òg omgitt av medspelarar som i eitt og alt yter han motstand eller støtte, alt ettersom. I så måte er dette også eit strålande stykke ensemblespel.
Jan H. Landro
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Centre Dramatique National, Normandie-Rouen (Frankrike)
Henrik Ibsen:
Peer Gynt
Regi: David Bobée
Senografi: David Bobée og Aurélie Lemaignen
På fransk, teksta på engelsk
Dette er ein av dei mest teksttru oppsetjingane av Peer Gynt eg har sett. Det einaste påfallande fråværet er prestens tale i femte akt. Så godt som fri for teatrale påfunn er framsyninga òg. Likevel gjer ho uvanleg sterkt inntrykk. Det er som om regien byggjer opp mot eit klimaks som i andre oppsetjingar har vore opplevd som eit, dramaturgisk sett, antiklimaks – sluttscenen med Solveig.
Så godt som alt er med, også bryllaupsscena frå Hegstad gard, som i denne versjonen blir noko meir eksotisk enn vi er vane med. Men når Peer har kryssa Middelhavet og gjer seg til for dei rike «vennane» sine i Marokko, har regissøren tillate seg ei lita utskeiing. Først i form av ein underleg, halvt hallusinatorisk scene med nokre orangutangliknande skapningar, så ein «halvpornografisk» dans for den vakre Anita. For godt mål slenger han òg inn eit berømt sitat frå Shakespeares Richard III («Mitt kongerike for ein hest!»).
Når Peer kjem tilbake til gamlelandet, er det vanleg å la han vandre frå stasjon til stasjon inntil han kjem heim til Solveig. I staden samlar Bobée antagonistane, dei er heile tida til stades på scenen og gjer slik dei siste opptrinna meir fortetta, meir klaustrofobiske. Og praktfull og ikkje så lite rørande er sluttscenen med Solveig og mor Åse (som her får dukke opp att), og der dei andre skikkelsane gradvis sluttar seg kring den i meir enn ei meining heimkomne.
Heile vegen har regissøren hatt eit klart blikk for kva dette stykket «handlar om», og det har gitt tydeleg retning heilt fram. Innimellom har han kosta på seg fleire slåande tablå. Den scenografiske ramma er eit nedlagt tivoli, høveleg for ein som har leika seg gjennom livet.
Clémence Ardoin leverer ein kraftprestasjon i hovudrolla, vekslande mellom det emosjonelle, det brautande og det dødsalvorlege. Han er òg omgitt av medspelarar som i eitt og alt yter han motstand eller støtte, alt ettersom. I så måte er dette også eit strålande stykke ensemblespel.
Jan H. Landro
Fleire artiklar
Keith Jarrett har med seg bassisten Gary Peacock og trommeslagaren Paul Motian.
Foto: Anne Colavito / Arne Reimer / Jimmy Katz / ECM
Peiskos på første klasse
Keith Jarrett byr på fleire perler frå Deer Head Inn.
Små-ulovleg: Godtet er smått, men er denne reklamen retta mot små eller store menneske? Det kan få alt å seie dersom ei ny forskrift vert vedteken.
Foto: Cornelius Poppe / NTB
«Om høyringsinnspela frå Helsedirektoratet vert inkluderte, risikerer ein å kriminalisere heilt vanleg mat.»
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement