Teater
Litt for temposterk Fosse-tolking
Ei urframføring som ikkje heilt finn den stilla teksten legg opp til.
Karl-Vidar Lende spelar den unge mannen i det nyskrivne stykket av Jon Fosse.
Foto: Thor Brødreskift
Det blir noko hektisk over denne framsyninga som ikkje kler stykket. Vi ser det ofte i teateret, at regissørar ikkje torer lite på at teksten åleine skal bere heilt fram. Så blir roa, stilla broten av renning og skriking, som i dette aller første møtet med eit nytt drama frå Jon Fosse. Dynamikk kan vere så mangt, i tilfellet Fosse held det med spenninga mellom pause og tale. Men i denne urframføringa lèt regissør Miriam Prestøy Lie hovudpersonen stadig renne heseblesande opp og ned mellom publikum, og pausane i teksten blir det stundom så som så med.
I svarte skogen inne har svært mykje til felles med forteljinga Kvitleik, som Fosse gav ut i januar. Men stykket var skrive før forteljinga, så Kvitleik syner korleis forfattaren har utvikla tematikken vidare. No finst det også ein klassisk litterær referanse til båe, ein tekst som byrjar slik: «Midtvegs på livsens ferd eg miste leia./ Eg fann meg att i mørke skogen inne.» Då er vi 700 år attende, til Dante og Den guddomlege komedien.
Opningsmonolog
Og det er nett inne i mørke skogen vi finn den namnlause hovudpersonen (Karl-Vidar Lende). På måfå har han køyrt langt innetter ein skogsveg, inntil bilen står bom fast og korkje kjem fram eller attende. Så går han vidare inn i skogen i von om å finne hjelp. Medan han sjølvklandrande vandrar ikring og snart ikkje anar kvar han er, reflekterer han over stoda – ofte i litt komiske vendingar – og undrar seg over språket sjølv, på eit vis som i denne forfattarskapen har sin tydelegaste parallell i den nydelege forteljinga «Lines hår» (1993).
Skogen er vi òg i som publikum, omgjevne av furutre og fuglekvitter. Scenografien er enkel, der publikum sit på alle sider i eit trappeamfi, og sjølve scenerommet er svært avgrensa og med ein stor stein i sentrum. Mellom seta er det laga ei «løype», der all renninga finn stad. Det er særleg under den halvtimelange indre opningsmonologen hovudpersonen ikkje får halde seg i ro. Han renn ikring og skrik i fortviling, og sidan Lendes røyst er noko spesiell, får det ofte karakter av barnleg sutring eller klynking.
Tonefylgje
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
