Teater
Kvifor ikkje heller lage film?
Skodespelarprestasjonane er framifrå i ei problematisk framsyning.
Stine Robin Eskildsen og Kim Kalsås står perfekt til kvarandre som Cate og Ian, skriv Jan H. Landro.
Foto: Odd Mehus
Kjersti Horn er den fremste eksponenten for videobruk i norsk teater, på Den Nationale Scene har det til dømes resultert i den slåande produksjonen av Arv og miljø (2018). Men etter kvart har ho drive utforskinga av dette mediet så langt at ho kanskje heller bør lage film. Når den fysiske nærleiken – teaterets styrke – blir erstatta av filmens avstand, gjer det noko med opplevinga.
Brutalt
Til ein viss grad kan avstanden forsvarast med at innhaldet og uttrykket i dette stykket er så brutalt, og at Sarah Kane tek råskapen heilt ut. Men det er underleg kva tid kan gjere med ein tekst; stykka hennar gjorde sterkare inntrykk for 20–25 år sidan enn i dag. Så vi hadde nok tolt dette debutstykket om krig, valdtekt, kjønn, rasisme, kannibalisme og sjølvmord, som ble skrive i 1995 med krigen i Bosnia som bakgrunn, utan dei filtera Horn legg inn.
Scenerommet er blitt det ein i målarkunsten kallar triptyk, opphaveleg ei tredelt altertavle med ein midtdel og to fløymotiv, no meir allment eit kunstverk i tre delar. Sjølve spelet går føre seg i midtdelen, men det meste av tida bak eit ugjennomsiktig slør. I staden får vi sjå handlinga, oftast i nærbilete, som video i dei to sidefløyene.
Heile tida følger Michaela Vyskocil Gettwert aktørane tett med kameraet sitt. Oftast får vi det same biletet i begge sidefløyene, men ikkje alltid, stundom er perspektivet forskjellig. Og som eit ekstra metaaspekt ser vi innimellom i den eine fløya fotografen i arbeid, filma i svartkvitt av ein kollega.
Eit døgn
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
