Teater

La Fura dels Baus:

Manes

Regi og konsept: Pera Tantiñà
Video: Pep Pujol
Festspillene / Grieghallen

Kor ofte blir du før ei framsyning møtt med ei oppmoding om å gå med klede som kan vaskast? Ikkje ofte, men slik er det med dette baskiske gjestespelet. Og tilrådd alder for publikum er «frå 16 år». Åtvaringane skal vise seg å vere på sin plass.

Manes er fysisk og ekstremt teater, ingen publikummar kan kjenne seg trygg. Heile det svære scenerommet i Grieghallen er teke i bruk, og som tilskodarar bevegar vi oss stadig mellom aktørane – eller omvendt. Det skjer ting på fleire stader om lag samstundes, og berre skiftande lys og lyd fortel kor vi skal vende merksemda. Stadig risikerer vi å bli rende i senk av skodespelarar som kjem brasande fram med ulike remediar, eller dei dreg tunge vogner eller høge master over det spegelglatte golvet. Innimellom haglar kjøtstrimlar, fruktbetar, mjøl og eg veit ikkje kva over oss. Eller vi blir spylte med vatn og anna væske. Det som skjer på scenen, er eit sant kaos, akkompagnert av ei blanding av støy og tung, hamrande puls.

Det er visst dei menneskelege urkreftene som er sleppte laus, knytte til fødsel, død, sex og mat. Så primitivt og uforedla som tenkjast kan, og heile tida i stadig rørsle. Å få med seg alt i dette stasjonsspelet er uråd, det er vel heller ikkje naudsynt. Som happening er dette fascinerande, men ut over det? Eller som protest mot eit samfunn der menneskeverdet druknar i teknologi? Eg veit ikkje heilt. Tanken på keisarens nye klede kom snikande undervegs. Og på dei som skulle vaske og rydde opp etter utskeiingane.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er journalist og fast skribent i Dag og Tid.