Trøndelag Teater, Gamle Scene

Ingmar Bergman:

Høstsonaten

Omsett av Toril Solvang
Regi: Marit Moum Aune
Scenografi og kostyme: Erlend Birkeland

Med Høstsonaten gjorde Ingmar Bergman det han kunne aller best: grave i vanskelege relasjonar mellom menneske, især slike som er i slekt. Han grev djupt og finn ofte at biletet langt frå er heilt svartkvitt. Denne problematikken har Marit Moum Aune og eit framifrå ensemble utforska på skakande vis.

Då konsertpianisten Charlotte (Janne Kokkin) etter sju år kjem på vitjing til dottera Eva (Mari Hauge Einbu) og mannen (Kenneth Homstad), er det duka for eit generaloppgjer, sjølv om det i utgangspunktet var tenkt som ein freistnad på forsoning. Charlotte er mora som svikta, ho som prioriterte seg sjølv og karrieren framfor ektemann og døtrer. Det går ikkje lang tid før dei galne orda utløyser ein bitter verbal kamp.

Eva går frå å vere den audmjuke, kua, harmoniserande dottera til å bli ein aggressiv hemnar. Men ho må etter kvart innsjå at det finst grunnar til at mora er som ho er, og kanskje er ho sjølv heller ikkje feilfri.

Den verbale kampen mellom dei to kvinnene er intens, på grensa til det stygge, og han får fram eit stort register av kjensler hos dei begge, især hos dottera, som også i kroppshaldninga syner kva som rører seg i henne. Som ektemannen representerer Kennet Homstad det trauste (trass i at gudstrua hans vaklar etter at dei miste son sin), og Maria Omarsdottir Austgulen gir overtydande liv til den handikappa, nesten ordlause dottera som mora ikkje veit korleis ho skal behandle.

Jan H. Landro