Fosse i støyversjon
Til tider er ikkje originalen til å kjenne att i denne Fosse-tolkinga.
Martin Lotheringtons Fosse-framsyning byr på mykje musikk.
Foto: Espen Nyttingnes
Teater Vestland i Åsane kulturhus
Jon Fosse:
Lilla
Regi og visuelt konsept: Martin Lotherington
Komponist og lyddesignar: Tobias Grønborg
Det er sjeldan å sjå at regissørar «tuklar» med ein Jon Fosse-tekst, men Martin Lotherington har gjort det til gagns. Og så mykje at originalen innimellom ikkje er attkjennande.
Dessutan er det vanskeleg å skjøne kva som er føremålet med somt av det regissøren har gjort. Han har dikta til ei rammehistorie, som ikkje blir ei rammehistorie likevel, som går ut på at det vi får sjå, er eit tilbakeblikk på noko som skjedde ein fredagskveld for 35 år sidan. Då skulle ein tru at perspektivet blei endra, og at det kjem inn eit element av refleksjon. Men ikkje noko slikt er å sjå.
Lilla er det einaste ungdomsstykket Jon Fosse har skrive, tinga av the Royal National Theatre i London. Det handlar om ein konflikt mellom medlemane av eit heilt ferskt rockeband («ingen av oss kan noko»), som har øving i kjellaren under ein nedlagd fabrikk.
Lotherington har skore ned teksten og gjort framsyninga til fysisk teater, med slåsting og knuffing. Det ligg ganske langt frå det vi assosierer med Fosse-tonen. Og alt i teksten som kan gjerast til humoristiske poeng, er nytta til det ytste – og vel så det. Det som i utgangspunktet er eit stykke om fire gutar og ei jente i ein sårbar livsfase, nølande på veg inn i den nesten uhandterlege overgangen til vaksenlivet, blir her meir av eit støyprodukt som i nokon grad overdøyver dei fine nyansane.
Men samspelet er godt, og især Harald Nødtvedt Ottesen imponerer i den krevjande rolla som guten mellom barken og veden.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Teater Vestland i Åsane kulturhus
Jon Fosse:
Lilla
Regi og visuelt konsept: Martin Lotherington
Komponist og lyddesignar: Tobias Grønborg
Det er sjeldan å sjå at regissørar «tuklar» med ein Jon Fosse-tekst, men Martin Lotherington har gjort det til gagns. Og så mykje at originalen innimellom ikkje er attkjennande.
Dessutan er det vanskeleg å skjøne kva som er føremålet med somt av det regissøren har gjort. Han har dikta til ei rammehistorie, som ikkje blir ei rammehistorie likevel, som går ut på at det vi får sjå, er eit tilbakeblikk på noko som skjedde ein fredagskveld for 35 år sidan. Då skulle ein tru at perspektivet blei endra, og at det kjem inn eit element av refleksjon. Men ikkje noko slikt er å sjå.
Lilla er det einaste ungdomsstykket Jon Fosse har skrive, tinga av the Royal National Theatre i London. Det handlar om ein konflikt mellom medlemane av eit heilt ferskt rockeband («ingen av oss kan noko»), som har øving i kjellaren under ein nedlagd fabrikk.
Lotherington har skore ned teksten og gjort framsyninga til fysisk teater, med slåsting og knuffing. Det ligg ganske langt frå det vi assosierer med Fosse-tonen. Og alt i teksten som kan gjerast til humoristiske poeng, er nytta til det ytste – og vel så det. Det som i utgangspunktet er eit stykke om fire gutar og ei jente i ein sårbar livsfase, nølande på veg inn i den nesten uhandterlege overgangen til vaksenlivet, blir her meir av eit støyprodukt som i nokon grad overdøyver dei fine nyansane.
Men samspelet er godt, og især Harald Nødtvedt Ottesen imponerer i den krevjande rolla som guten mellom barken og veden.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Greil Marcus er musikkskribent og kulturanalytikar.
Foto: Thierry Arditti / Courtesy of Yale University Press
Kvifor Marcus skriv
Den nye boka til Greil Marcus er ein kamuflert sjølvbiografi.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.