Flytande i tid og rom
Interessant debut som ikkje heilt klarar å samle alle delane, eller ikkje vil.
Sigurd Myhre og Henriette Marø står på scena.
Foto: Øyvind Eide
Nationaltheatret, Malersalen:
Vibeke Tandberg:
Hunder
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Vibeke Tandberg
Kostyme: Michael Olestad
Komponist: Lars Petter Hagen
Fotokunstnaren og forfattaren Vibeke Tandberg har gått til teateret. Det gjer ho ved å dramatisere sin eigen roman frå 2014, Tempelhof. Debutarbeidet inneheld også tydelege ekko frå fotokunsten hennar. Resultatet er interessant og syner at ho har ei framtid også innan scenekunsten.
Mykje av det absurde og draumeaktig utflytande frå romanen er med i framsyninga, der tid og rom aldri blir klart definerte, men er i stadig rørsle. Hunder er inga lineær forteljing, snarare ein serie tablå.
Det unge paret Kam (Henriette Marø) og Mak (Sigurd Myhre) står i ein palmehage og speidar mot og roper til ein liten unge. Det er knapt så dei ensar kvarandre. Dei vender seg berre til ungen, og dialogen deira blir absurd, dei snakkar forbi kvarandre. Likevel er det ein påfallande avstand til ungen, som mora kallar «den», men frykta for at noko skal skje med barnet, er også tydeleg til stades. Tandberg skriv om foreldreskap som ei livslang plikt, og her møter vi to foreldre som går så opp i rolla at dei gløymer kvarandre. Slik viskar dei ut sin eigen identitet.
Hunder er ei framsyning i medviten (?) oppløysing. I kontrast til dette synest regissør Runar Hodne å ha lagt opp til ein stram spelestil med minimal variasjon og lite rom for briljans for dei to medverkande. Men dette tilfører framsyninga nødvendig spenning og dynamikk.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist og forfattar og fast skribent i
Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret, Malersalen:
Vibeke Tandberg:
Hunder
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Vibeke Tandberg
Kostyme: Michael Olestad
Komponist: Lars Petter Hagen
Fotokunstnaren og forfattaren Vibeke Tandberg har gått til teateret. Det gjer ho ved å dramatisere sin eigen roman frå 2014, Tempelhof. Debutarbeidet inneheld også tydelege ekko frå fotokunsten hennar. Resultatet er interessant og syner at ho har ei framtid også innan scenekunsten.
Mykje av det absurde og draumeaktig utflytande frå romanen er med i framsyninga, der tid og rom aldri blir klart definerte, men er i stadig rørsle. Hunder er inga lineær forteljing, snarare ein serie tablå.
Det unge paret Kam (Henriette Marø) og Mak (Sigurd Myhre) står i ein palmehage og speidar mot og roper til ein liten unge. Det er knapt så dei ensar kvarandre. Dei vender seg berre til ungen, og dialogen deira blir absurd, dei snakkar forbi kvarandre. Likevel er det ein påfallande avstand til ungen, som mora kallar «den», men frykta for at noko skal skje med barnet, er også tydeleg til stades. Tandberg skriv om foreldreskap som ei livslang plikt, og her møter vi to foreldre som går så opp i rolla at dei gløymer kvarandre. Slik viskar dei ut sin eigen identitet.
Hunder er ei framsyning i medviten (?) oppløysing. I kontrast til dette synest regissør Runar Hodne å ha lagt opp til ein stram spelestil med minimal variasjon og lite rom for briljans for dei to medverkande. Men dette tilfører framsyninga nødvendig spenning og dynamikk.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er journalist og forfattar og fast skribent i
Dag og Tid.
Fleire artiklar
Sveinung Rotevatn (V), som ser opp, talte ikkje under behandlinga av den nye abortlova 3. desember. Den som gjekk fram til talarstolen flest gonger, var Marian Hussein (SV).
Foto: Thomas Fure / AP / NTB
Mors liv i salen
Debatten vi fekk høyre då den nye abortlova blei behandla tysdag, strekte seg frå 10.00 til 14.30, frå 1915 til framtida og frå fosteret til den store verda.
President Joe Biden (f. 1942) og statsminister Jonas Gahr Støre (f. 1960) stiller opp til familiefoto på Nato-toppmøtet i Washington i år.
Foto: Javad Parsa / NTB
Å fjerne Støre no vil vere ei panikkhandling som skaper fleire problem enn det løyser for Arbeidarpartiet.
Ein demonstrant med gassmaske protesterer i Tblisi 2. desember mot at den nye regjeringa vil leggja vekk EU-søknaden.
Foto: Irakli Gedenidze / Reuters / NTB
«Med unntak av presidenten har ikkje demonstrantane i Georgia stor tiltru til politikarane.»
Statsminister Michel Barnier på veg til talarstolen i den franske nasjonalforsamlinga 4. desember, der han vart kasta i eit mistillitsvotum frå eit klårt fleirtal.
Foto: Sarah Meyssonnier / Reuters / NTB
PARIS: Frankrike er i uvisse om framtida etter regjeringskrise.
Opprørarar frå islamistgruppa Hayat Tahrir al-Sham ved Aleppo 29. november. Den største byen i Syria fall raskt da opprørarane gjekk til åtak.
Foto: Mahmoud Hasano / Reuters / NTB