Den Nationale Scene, Hovudscena

Stig Amdam:

Skipet de Zee Ploeg

Regi og kostyme: Hilda Hellwig
Scenografi: Jan Lundberg og Hedvig Ljungar

I 1817 gjekk eit skip med tyske emigrantar på veg til Pennsylvania på grunn ved Herdla, nord for Bergen. Om bord var 580 menneske, vaksne og born, som flykta frå fattigdom og religiøs forfølging. I Bergen rådde fattigdom, svolt og elende i store delar av befolkninga. Kva skulle dei då gjere med alle dei utsvelta havaristane?

Dette dilemmaet, saman med skildringar av livet om bord på havaristen, er det Stig Amdam tek opp i det nye stykket. Handlinga vekslar mellom eit avvisande borgarskap og dramatikken om bord i de Zee Ploeg. Dessverre har forfattaren smurt så kraftig på med melodrama og overtydeleggjering av parallellane til flyktningsituasjonen i vår tid, at framsyninga stundom kallar på den ufrivillige latteren.

I staden for å dempe noko av dette har regissør Hilda Hellwig snarare forsterka det. Då er det kanskje ikkje så rart at mange av skodespelarane følgjer opp med overspel og gauling og skriking, som om dei stod på ei utescene. Bjørn Willberg Andersen gjer den forfylla og autoritære kapteinen til ein rein karikatur, og til slutt får vi ei dødsscene (Katrine Dale) som ikkje kunne vore verre om det var griseslakting vi var vitne til. At alt dette har kunna passere på ei teaterscene som gjer krav på å vere nasjonal, er ikkje til å skjøne.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er journalist og teatermeldar i Dag og Tid.