Den Nationale Scene/ Teaterkjelleren

Arne Lygre:

I vårt sted

Regi: Mari Vatne Kjeldstadli
Scenografi: Sven Haraldsson
Lysdesign: Anne E. Bergendahl
Komponist: Guro Moe

Nest etter Jon Fosse er Arne Lygre den fremste samtidsdramatikaren vår. Med ein omfattande produksjon har han vunne seg eit betydeleg namn i internasjonalt teater. I vårt sted har alt skaffa han Ibsenprisen og Heddaprisen og er kanskje det beste Lygre har levert til denne tid.

Med dette stykket borar forfattaren djupt i temaet venskap og dei ulike formene og retningane det kan ta. Tre kvinner – den aldrande Astrid (Marianne Nielsen), den middelaldrande Sara (Kjersti Elvik) og den unge Eva (Susann Bugge Kambestad) – er på ulike vis knytte til kvarandre. Medan Astrid har ein vaksen son, er dei to andre kvinnene barnlause. Astrid og Eva har ein lang venskap bak seg, men då Eva trong ein pause, kom Sara inn.

Det skal mindre til for å skape sjalusi og rørsle. Frå scenen får vi presentert eit i og for seg stille relasjonsdrama med vekslande posisjonar og konstellasjonar, ei og anna verbal stikkpille og innblikk i kva einsemd, avhengnad og fråvær av kjærleik kan bety. Det handlar også om å bli sett, forstått og elska. Stykket er replikktungt, men samtalane om liv og sakn, familie og kvardag, svik og tilgiving, sjølvinnsikt og sjølvkritikk vitnar om mykje menneskekunnskap hos Lygre. Men så er jo dette tematikk denne forfattaren har arbeidd med før.

Tittelen I vårt sted peikar mot kor lett vi kan bli skifte ut, og korleis slike endringar kan snu opp ned på heile biletet. Nett det skjer etter pausen. Maktbalansen er skjør, og desse kvinnene veit det. Men dialogen som så følgjer, kjennest i lengste laget og litt repeterande.

Tematikken er elegant turnert av dramatikaren og overtydande tolka av det kvinnelege førstelaget på Den Nationale Scene, som veit å ta vare på alle nyansane i stykket. Dei tre skapar truverdige skikkelsar med individuelle og ærlege reaksjonar på det som skjer med og kring dei. Og regissør Kjelstadli ser til at framsyninga aldri blir hektisk, men flyt i ein fin rytme.

På teateret har Sven Haraldsson plassert aktørane i ein heilt kvit kube, som lysdesignar Bergendahl på nesten umerkeleg vis gir stadig skiftande fargenyansar. Det fungerer framifrå og gjer dette til ei framsyning som fungerer godt på alle nivå og skapar ein sjeldan fin einskap, der Guro Moes forsiktige tonar aldri får ta kommandoen, men stille antyde kva vi er vitne til.

 Jan H. Landro

 Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.