JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Meldingar

Sterkt og poetisk om etnisk utanforskap

Ei enkel, framifrå framsyning om vondskapen som synest å ha bite seg fast i oss.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Det blei teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling.

Det blei teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling.

Foto: Den Nationale Scene

Det blei teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling.

Det blei teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling.

Foto: Den Nationale Scene

3232
20241011
3232
20241011

Den Nationale Scene, Lille Scene
(i samarbeid med Vega Scene)

Brynjulf Jung Tjønn:

Kvit, norsk mann

Regi: Maren Bjørseth
Komponist og musikar: Kim Thanh Ngo (Kim Dürbeck)
Lys, scenografi og kostyme: Norunn Standal
Koreografi: Magnus Myhr

Det låg vel i korta at det måtte bli teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling om røynslene hans som sørkoreansk adoptivson, «gjenbruksbarn» og mislykka odelsgut. Maren Bjørseth har lagt teksten til rette for scena, ei oppgåve eg vil tru har vore nokså overkommeleg – det meste ligg jo i dikta sjølve. Så har ho støypt elementa saman til ein kunstnarleg heilskap som fungerer svært godt som monolog.

På scena møter vi to personar, Huy Le Vo i rolla som eg-forteljaren, alias Brynjulf Jung Tjønn, og Kim Thanh Ngo (Kim Dürbeck) som handterer miksepulten i bakgrunnen og gir djupn til orda og rørslene.

Dette er ei forteljing om angst og sakn, om identitet og utanforskap på fleire plan. Om trongen til å fortelje ikkje berre kven ein er, men kanskje vel så mykje kven ein ikkje er. Han er ikkje terroristen som gjekk til åtak på ein moské etter først å ha drepe halvsystera si; han er ikkje ein av dei som sprang etter Arve Beheim Karlsen og jaga han i døden i Sogndalselvi; han er ikkje ein av dei som drap Benjamin Hermansen på Holmlia. Bak desse ugjerningane stod norskfødde «gode nordmenn».

Det kan visst ikkje andre «gode nordmenn» bli minte på ofte nok. I Nygårdsparken i Bergen synte nett seks valdelege, «tøffe» nordmenn korleis ein innvandrar skal takast.

Livet slik forfattaren skildrar det, er eit tilvære i forsvarsposisjon. Mot direkte framandhat og stadige konfrontasjonar: «Kvar kjem du eigentleg frå?» «Har du vore i Kina nyss?» (etter Korona-utbrotet). Eller dei vonde spørsmåla han må stille seg sjølv: «Kvifor liknar eg ingen?» «Korleis kan eg bli odelsgut med laktoseintoleranse, høysnue og ti tommeltottar?» Det gjer vondt og kjennest uendeleg sårt når alt den unge guten drøymer om, er noko han aldri kan bli – «ein kvit, norsk mann». Feilen hans var berre at han «kom som ei postpakke utan angrefrist». Men så synte det seg at han kunne bli ein dugande forfattar og forlagsmann. Spørsmålet er berre om det er nok til å vinne anerkjenning mellom «dei reine».

Hadde dette vore ei eineståande historie, var det no så. Men om formene kan variere, finst det tallause slike lagnader i dette landet vi skryter av, landet som skal redde verda, men ikkje synest i stand til å berge seg sjølv. Det er som om poesien i teksten strekar under vondskapen i gjerningane, lèt oss sjå det groteske vi gjer med medmenneske, og tydeleggjer at dette til sjuande og sist også handlar om politikk på nasjonalt plan.

Huy Le Vo er i stadig rørsle medan han framfører teksten, gjer framsyninga til ei fysisk oppleving. Men dette får ikkje skygge for orda, som heile tida står fram – klare og ofte skremmande. Dei er valde, og blir presenterte, med omtanke. Ikkje som ein klagesong, men som tale til ettertanke. Slik fungerer Kvit, norsk mann godt også som teater.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Den Nationale Scene, Lille Scene
(i samarbeid med Vega Scene)

Brynjulf Jung Tjønn:

Kvit, norsk mann

Regi: Maren Bjørseth
Komponist og musikar: Kim Thanh Ngo (Kim Dürbeck)
Lys, scenografi og kostyme: Norunn Standal
Koreografi: Magnus Myhr

Det låg vel i korta at det måtte bli teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling om røynslene hans som sørkoreansk adoptivson, «gjenbruksbarn» og mislykka odelsgut. Maren Bjørseth har lagt teksten til rette for scena, ei oppgåve eg vil tru har vore nokså overkommeleg – det meste ligg jo i dikta sjølve. Så har ho støypt elementa saman til ein kunstnarleg heilskap som fungerer svært godt som monolog.

På scena møter vi to personar, Huy Le Vo i rolla som eg-forteljaren, alias Brynjulf Jung Tjønn, og Kim Thanh Ngo (Kim Dürbeck) som handterer miksepulten i bakgrunnen og gir djupn til orda og rørslene.

Dette er ei forteljing om angst og sakn, om identitet og utanforskap på fleire plan. Om trongen til å fortelje ikkje berre kven ein er, men kanskje vel så mykje kven ein ikkje er. Han er ikkje terroristen som gjekk til åtak på ein moské etter først å ha drepe halvsystera si; han er ikkje ein av dei som sprang etter Arve Beheim Karlsen og jaga han i døden i Sogndalselvi; han er ikkje ein av dei som drap Benjamin Hermansen på Holmlia. Bak desse ugjerningane stod norskfødde «gode nordmenn».

Det kan visst ikkje andre «gode nordmenn» bli minte på ofte nok. I Nygårdsparken i Bergen synte nett seks valdelege, «tøffe» nordmenn korleis ein innvandrar skal takast.

Livet slik forfattaren skildrar det, er eit tilvære i forsvarsposisjon. Mot direkte framandhat og stadige konfrontasjonar: «Kvar kjem du eigentleg frå?» «Har du vore i Kina nyss?» (etter Korona-utbrotet). Eller dei vonde spørsmåla han må stille seg sjølv: «Kvifor liknar eg ingen?» «Korleis kan eg bli odelsgut med laktoseintoleranse, høysnue og ti tommeltottar?» Det gjer vondt og kjennest uendeleg sårt når alt den unge guten drøymer om, er noko han aldri kan bli – «ein kvit, norsk mann». Feilen hans var berre at han «kom som ei postpakke utan angrefrist». Men så synte det seg at han kunne bli ein dugande forfattar og forlagsmann. Spørsmålet er berre om det er nok til å vinne anerkjenning mellom «dei reine».

Hadde dette vore ei eineståande historie, var det no så. Men om formene kan variere, finst det tallause slike lagnader i dette landet vi skryter av, landet som skal redde verda, men ikkje synest i stand til å berge seg sjølv. Det er som om poesien i teksten strekar under vondskapen i gjerningane, lèt oss sjå det groteske vi gjer med medmenneske, og tydeleggjer at dette til sjuande og sist også handlar om politikk på nasjonalt plan.

Huy Le Vo er i stadig rørsle medan han framfører teksten, gjer framsyninga til ei fysisk oppleving. Men dette får ikkje skygge for orda, som heile tida står fram – klare og ofte skremmande. Dei er valde, og blir presenterte, med omtanke. Ikkje som ein klagesong, men som tale til ettertanke. Slik fungerer Kvit, norsk mann godt også som teater.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.

Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.

Foto: Samlaget

BokMeldingar
ArildBye

Ein av oss

Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB

IntervjuSamfunn
Christiane Jordheim Larsen

Nato-toppen som sa det han tenkte

Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.

Feature

Greske byggjeklossar

Eg dreg til Kreta og lærer om skilnaden på tyske og britiske turistar.

May Linn Clement
Feature

Greske byggjeklossar

Eg dreg til Kreta og lærer om skilnaden på tyske og britiske turistar.

May Linn Clement

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis