Drama

Regi: Hettie McDonald, Lenny Abrahamson

Normal people

Med: Daisy Edgar-Jones, Paul Mescal, Desmond Eastwood, India Mullen
TV-serie, NRK

Skvære, sportslege Connell (Mescal) og sære, rike Marianne (Edgar-Jones) går på vidaregåande skule i same irske småbyen, men at dei driv og har seg, er noko ingen må få vita om. Men korleis skal dei klara å halda seg frå kvarandre når sterkare kjensler ligg under, og dei begge kjem inn på same prestisjeuniversitetet i Dublin?

Austentisk

Sally Rooney er på rask veg oppover forfattarstjernehimmelen, og det betyr ofte overgang til skjerm og lerret. Andreboka hennar, Normal People (2018), har såleis vorte filmatisert før debuten Conversations With Friends (2017), men også den boka kan me snart sjå på TV, skal ein tru ryktebørsen.

Så kva gjer at Rooney tek slik av? Ho er sjølv relativt ung (fødd i 1991), så hennar klare, nære minne frå denne usikre perioden i livet vårt er sett på med akkurat modne nok auge til at også eg (fødd i 1977) klart kjenner meg igjen i mange av problemstillingane. Og så er det noko tydelegvis evig forlokkande med kjærleik som overvinn klasseforskjellar, som å bli transportert tilbake til Jane Austens tid berre med dagens mote og trendar elegant drapert i kvar einaste filmatiske detalj. Normal People er som godteri for auga og friminutt for sjela.

Pare-normalt

Det vert i overkant mykje oppbygging til lidenskapeleg sex, sånn stort sett i kvar einaste episode. Den veldige tiltrekkinga Connell og Marianne opplever, ligg gjerne vel så mykje på det mentale og i det uttrekte spelet «elskar–elskar ikkje». Dette er gjenkjenneleg, sjølv om ein ikkje nødvendigvis sjølv har gjennomgått eit tilsvarande langvarig turbulent forhold i så ung alder.

Også dei reelle kjenslepåkjenningane som ligg i det å prøva å skapa seg ein identitet, gjerne utan å klara å sleppa bakgrunnen sin, kor mykje ein gjerne vil, er gjenkjenneleg. Vakre menneske med tilsynelatande utømeleg kroppsleg appetitt på kvarandre blanda med dei eksistensielle krisene som dei fleste normale folk går gjennom, gjer Normal People uimotståeleg som TV-underhaldning, om enn i overkant mjukpornografisk for min smak.

Og så er det noko nesten rørande 2020 over koloritten som gjer at eg gler meg til å sjå serien om att om ti år for å sjå kva som var kult i denne tida me lever i nett no. Det er kanskje i overkant å kalla serien tidsdefinerande, men Sally Rooney har skjønt eit eller anna, både om normale og unormale folk.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.