Munch funkar

Gjennom fire skodespelarar får Edvard Munch liv: den unge kunstnaren ein sommar i Vestfold (Strande), den halvunge kunstnaren i Berlin og hans bohemske gjeng av likesinna (Nyquist), ein vaksen, alkoholisert Munch på sjukehus i København (Furuseth) og til slutt som den gamle mannen på Ekely (Krigsvoll).

Livsfrisa

Han er effektiv, filmskaparen Henrik M. Dahlsbakken, både med produksjonar (dette er tredje filmen hans eg ser på kino på under eit halvt år) og med å koma i gang med filmen om Munch: Dei fire versjonane rullar over skjermen til brusande musikk, vekslande breiddeformat og svartkvitt/farge, som for enkelt å illustrera ulike epokar.

Når materialet er såpass uoriginalt, reddar Dahlsbakken seg ved å presentera det på ein original måte. Særleg delane frå Berlin fungerer godt, då filmen brått er sett til ei nyare tid og August Strindberg dukkar opp på mobilskjermen. Det anakronistiske krumspringet verkar forfriskande, særleg ved å ta den utsvevande omgangskretsen til Munch med på ein technoklubb som Berghain, dagens symbol på hard festing og dekadent livsførsel og samtidig ein stad for dei etablerte trendsetjarane.

Inspirert av

Kanskje Dahlsbakken kan ha hatt Woody Allens Midnight in Paris (2011) i tankane, der kjendisar som Gertrude Stein og Ernest Hemingway dukkar opp som spennande krydder i forteljinga. Gustav Vigeland kranglar med Sigbjørn Obstfelder, Dagny Juel flørtar med både Munch og mannen som kan henda tok livet av henne i Tbilisi i 1901, Stanislaw Przybyszewski.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare