Lengten etter kvardag
Små dikt som har plass til draumar.
Tittelen på diktboka til den italienske poeten Patrizia Cavalli, Diktene mine vil ikke forandre verden, står seg godt til dei lite prangande bøkene i Oktober forlags gjendiktingsserie, som vert redigerte av Rune Christiansen.
Diktene mine vil ikke forandre verden kom ut i 1974. Poeten Patrizia Cavalli vender seg her mot kvardagen, kanskje gjer ho det også med ein ironisk snert. Når dikta vender seg mot det tilsynelatande upoetiske og trivielle i tilvêret, og lader dikta med kvardagens umerkelege erfaringar, er det òg med eit medvit om at dikta snur seg bort frå den poetiske forventinga.
Frigjering
Om tittelen forsikrar oss om at det her ikkje er tale om eit opprør, representerer dikta likevel ei frigjering: Poeten forandrar den poesien som har neglisjert og oversett omverda og dei menneskelege erfaringane ho tilbyd. Det er som om poesien til Cavalli oppstår i gapet mellom den tradisjonelle biletpoesien og dei omverdsnære realitetane: «Marokkanerne med teppene/ ligner helgener men/ de er gateselgere». Dikta står altså planta i to leirar ved at dei uttrykkjer korleis den tradisjonelle poesien ber seg åt og korleis han fjernar ein frå verda.
Mange har peikt på begjæret og dei erotiske spenningane i dikta til Cavalli. Ein merkar det overalt, også i det vesle diktet om prestekragen, der blomen gjennom ei gjentaking vert ført attende til seg sjølv og det kroppslege. Med andre ord er det ikkje ein hardkokt og skildrande lyrisk realisme ein møter i dikta, for verda er framleis vikla inn i draumen og forventningane.
Lyrisk
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
