Rogaland Teater, Hovudscenen

John Kander (musikk), Joe Masteroff (libretto), Fred Ebb (songtekstar):

Cabaret

Omsett av Kyrre Haugen Bakke og Finn Ludt (songtekstar)
Omarbeiding og regi: Martin Lyngbo
Scenografi: Rikke Juellund
Kostyme: Gøje Rostrup
Koreografi: Esa-Tuomas Alanne
Musikalsk omarbeiding og
leiing: Anders Brunvær Hauge

Cabaret er ein musikal som aldri blir uaktuell så lenge ekstreme høgrekrefter marsjerer og jødehat florerer. Uttrykka det tek seg, kan vere annleis, men teikna i tida er attkjennande.

Derfor er det dessverre heilt på sin plass at Glenn André Kaada innleier teatersjefsperioden på Rogaland Teater med denne 50 år gamle klassikaren. Samstundes får han dokumentert at teateret i Stavanger stadig held kvalitetsfana høgt.

Dei harde trettiåra

Musikalen tek oss med til Berlin tidleg i 30-åra, ei tid då utviklinga kunne vippe fleire vegar – inntil Hitler kuppa makta. Her er det laussleppte, dekadente livet i og kring nattklubben Kit Kat sett opp mot eit daglegliv der stadig fleire må kjempe for tilværet. På Kit Kat er engelske Sally Bowles (Mareike Wang) stjerna, ho ser nok føre seg ei lysande framtid som dansarinne i den tyske hovudstaden, og er heilt utan tanke for det som skjer kring henne.

Til byen kjem den amerikanske forfattaren Clifford Bradshaw (Gunnar Eiriksson) og får seg husvære hos frøken Schneider (Marianne Holter). Hos henne losjerer også den jødiske frukthandlaren Schultz (Even Stormoen), som har eit godt auge til husverten. Det blir romantikk og ekteskapsplanar for både Sally og Clifford og frøken Schneider og frukthandlaren.

Men så er det at utilslørte nazitrugsmål snur opp ned på både den eine og den andre idyllen, og gjer det nødvendig å ta stilling. Då er det ikkje lenger råd å seie at politikk berre er noko som angår dei andre. No må kvar og ein ta stilling, og det gir seg høgst ulike utslag.

Litt tam

Den einaste veikskapen eg kan peike på i denne framsyninga, er at første helvta, den meir harmoniske og laussleppte, trass i det tidvis livfulle, blir litt tam. Slik skaper ein rett nok ein meir dramatisk overgang idet politikken slår gjennom. Men ei innstramming hadde absolutt ikkje gjort skade.

Musikarane Anders B. Hauge, Renate Engevold og Camilla Hole gjer ikkje skam på den Kurt Weill-inspirerte musikken. Det gjer heller ikkje dei som skal framføre han på scenen. Mareike Wang og Erik Bøe står godt til kvarandre i både spel og song. Saman får dei fram forelskinga og den gryande konflikten som melder seg då omgivnadene grip inn i samlivet deira på avgjerande vis. Deira Sally og Clifford er meir nyansert enn vi ventar å oppleve musikalpersonar. Tilsvarande gjer Marianne Holte og Even Stormoen mykje ut av det andre kjærastparet. Som godt vaksne nærmar dei seg kjærleiken på litt mindre direkte og meir keitete vis. Alle fire tek godt vare på dei humoristiske poenga og viser fin sans for timing. Med ein slik kvartett kan det ikkje gå gale; det gjer det heller ikkje.

JAN H. LANDRO

Jan H. Landro er journalist og fast skribent i Dag og Tid.