Dikt

Kristian Bergquist:

Jeg klarer det ikke alene

Flamme 373

Frå dei tidlegare diktbøkene hans veit ein at Kristian Bergquist kan skrive om sosial angst og sjeleleg mørke, men ofte med ein tilforlateleg språkleg og ein humoristisk vri som lyftar diktet inn i noko anna, i håpet. Den sjuande diktboka til Bergquist, som er på over to hundre sider, gir framleis lesaren blikk inn i eit sårbart univers med diktremser som surrar i det nære, fangar brokkar av syn, samtalar, setningar og filmsekvensar som poeten eltar om i ei poetiske betraktning, i eit brått kast av oppløftande innsikt.

Innsikta treng ikkje vere av den revolusjonerande typen. Eit Bergquist-dikt kan i all si enkelheit gå slik: «det virker/ så populært/ å være/ seg selv/ men jeg/ kan fint/ tenke/ meg/ å være/ en annen»

Livet

Bergquist skriv om livet og kor vanskeleg det kan vere å leve det, om korleis finne balansen mellom å vere i lag meg seg sjølv og med andre, og om rolla som poet. Ein stad skriv han at han som poet godt kan ta større plass, og samanliknar det med å ikle seg ein sjølvlysande vest, ein slik som niesa hans har på seg i barnehagen.

Sjølvsagt kan ein lese diktboka Jeg klarer det ikke alene som ein bundel einskilddikt, men når ein les dikta under eitt, ser ein også konturane av noko anna: Det skjer for det første ei utvikling, frå det tilbaketrekte og mørke til noko opnare og lysare. For det andre evnar dikta å etablerer ei maske, som godt kan vere personen Kristian Bergquist slik tekstane insisterer på, men hovudpoenget er at lesaren finn maska interessant og gjerne høyrer på henne, sjølv når enkeldiktet ikkje tek heilt av.

Lukka

Poeten auser av det han har, og ser og går ikkje av vegen for å nytte ord som ikkje har så godt renommé i lyrikken. Det er den vesle umerkelege vrien som skrur verda i gjenge att, poeten gler seg over.

Ein vil då også finne ei mengd dikt som vert bygde over motsetnader eller eit enkelt ordspel, slik som «den enes zen/ og den andres sorg». Det kan vere ein bokstav som skil ein frå avgrunnen. Somme irriterer seg sikkert over dette. Uansett seier dei noko om avstanden mellom lukka og fortvilinga i dikta, og om kor fort det kan snu. Difor er også mykje potensielt trugande i verda, og gleda så mykje større når det viser seg at frykta er ugrunna.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.