Humor / drama

Regi: Ricky Gervais

After Life – sesong 2

Med: Ricky Gervais, Tom Basden, Ashley Jensen
Miniserie Netflix

Tony (Gervais) sleit for å koma over dødsfallet til kona, meir eller mindre hjelpt av kollegaene i lokalavisa og sjukepleiaren (Jensen) på heimen der faren er. Noko av håpet låg i at Tony og sjukepleiaren, ho blir sjeldan nemnd ved namn, skulle enda opp saman. Denne tråden vert tvinna vidare på i sesong to, saman med stort sett alle dei andre gamle trådane.

Rørete

Den kanskje noko uventa suksessen Ricky Gervais hadde med det alvorlege, mørke humordramaet After Life (2019) måtte sjølvsagt få ein oppfølgjar. Gervais balanserte elegant skildringar av depresjon og sorg via ein sjarmerande grinebitersk hovudperson som trass alt hadde hjarta på rette staden. Vane som ein har vore med å sjå han i pinleg-tøysete seriar som The Office (2001) og The Extras (2005), så vart mange, inkludert meg, rørte til tårer over Gervais som tok til tårene. Det var så overraskande sårt og dermed særs effektivt, litt som når den vanlegvis så fatta onkelen din brått bryt saman i gravferda til bestemor di.

Men på same måte som ein vits er morosam fyrste gongen, så avtek overraskingsmomentet, og effekten av Gervais’ sørging vert påteken og repetitiv og til slutt nærast pinleg, litt som når onkelen din nok ein gong gjenfortel episoden i gravferda og understrekar det med at han er jo ein tøff mann, og tøffe menn græt aldri, men til og med han måtte gråta osv. osv. osv. Då er det ikkje rørande lenger, berre irriterande.

Tørt

Det meste vert for mykje av det gode i andresesongen av After Life. Psykologen er ikkje lenger berre litt sjølvoppteken og usympatisk, no synest han blant anna at å valdta Hitler er innanfor å ta opp. Tony dreg dei fine sidene til kona over i eit «alle kvinner er oppofrande og kjernegode» medan han sjølv kan velta seg i sjølvmedkjensle over å vera fødd så egoistisk og kjip som berre ein mann kan vera.

Der me kunne vorte meir kjend med det sjarmerande rollegalleriet, framstår desse meir som statistar, nyttige rekvisittar for å lata tårene til Ricky Gervais skina ekstra sterkt. Og slutten er ei framføring i resignert oppofring som eg knapt har sett sidestykke til. Synd, for fyrste sesong var ei genuint rørande perle. Det einaste lyspunktet er at han kanskje lèt vera å laga endå ein oppfølgjar sidan sjølv Ricky Gervais’ tårebrønn snart må gå tørr.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.